kobiety z Wilkowyj, do tej pory bezrobotne, zależne we wszystkim od
mężów i pogodzone ze swoim statusem obywatela, który niewiele ma do
powiedzenia i prawie nic nie umie, odnoszą komercyjny sukces i dostają
swoje pierwsze, własnoręcznie zarobione pieniądze. Są łzy wzruszenia,
jest niedowierzanie, odkrycie swojej sprawczej mocy i zmiana zachowania:
z potulnych baranków podstawiających mężom talerz pod nos, kobiety
zamieniają się w mające swoje zdanie, niezależne biznesswomen.
Oczywiście wszystko z przymrużeniem oka, ale dobrze, że telewizja
publiczna przynajmniej tutaj przejawia jakieś „misyjne” zapędy.
bardzo z niezależnością w każdej innej dziedzinie życia i dlatego jest
tak ważna. Wydaje się nam często, że już właściwie wszystko zostało w
tym temacie powiedziane, że już każdy wie co jest co i świadomie
decyduje w swoim życiu o tym, jak będzie wyglądało i jak ułoży sprawy
materialnej i zawodowej (nie)zależności. A jednak jest jeszcze dużo do
zrobienia. Nie mówię nawet o sytuacji kobiet na wsi: bo ta ciągle bywa
katastrofalna. Niewiele lepiej jest w miastach i miasteczkach, do
których z pozoru dawno dotarła nowoczesność.
zależność, bo chociaż wszystkie znaki na niebie i na ziemi mówią, że
bywa okropną pułapką, chociaż widziały los swoich matek i babek i
wiedzą, jak zaplątane historie były ich udziałem, to same naiwnie
wierzą, że u nich będzie inaczej. Rozmawiam z kobietami, słucham ich
historii, rozglądam się wokół i często nie mogę wyjść ze zdumienia
jakiemu “praniu mózgu”, jakiej presji dajemy się poddawać. „Mąż nie zgadza
się, żeby synek poszedł do żłobka, mąż woli żebym była w domu bo co ja
zarobię, mąż nie zapłaci za przedszkole bo ja siedzę w domu, mąż nie
chce wyjeżdżać na urlop, nie pozwala mi chodzić na fitness, decyduje o
całym wspólnym budżecie bo sam zarabia, to są jego pieniądze itp”.
Takich opowieści jest
mnóstwo i bardzo mnie one bolą. Widzę cierpienie kobiet, ich brak
wiary w siebie, porzucenie nadziei na lepsze
jutro, czy wreszcie stany depresyjne, które w naturalny sposób wiążą się
z sytuacją, którą postrzegamy jako „bez wyjścia”. Najtrudniejsze wydaje mi się to, że to nie
są wydumane problemy czy historie kobiet z marginesu, bez wykształcenia, bez marzeń i
aspiracji. To prawdziwe zdania, wypowiadane przez osoby, które jeszcze
rok, dwa, pięć lat wcześniej były pełne wiary, pasji i zadowolone z
dobrej, partnerskiej relacji w domu. Pozwalamy decydować o sobie i swoim
losie, oddajemy w cudze ręce władzę decyzyjną w maleńkich sprawach, a
potem ze zdumieniem dostrzegamy, że nie mamy już prawa decydować o
niczym, że nasze zdanie się zupełnie nie liczy. Tak zaczynają się
dramaty i katastrofy: tak bardzo często wplątujemy się w pułapki, z
których ciężko o własnych siłach wyjść.
początkowej fazie macierzyństwa zależność finansowa, ta przejściowa,
bywa naturalną sprawą. Jednak nawet wtedy, trzeba być czujnym, świadomym
i z pełną determinacją podkreślać, że nawet jeśli na wspólne konto
wpływa wynagrodzenie jednej strony, to nadal oboje o nim decydują i nie
ma tu miejsca na podział na moje / nie moje.
Kobieca praca
wychowawcza, opieka nad dzieckiem, na pełnym etacie przez pierwszych
kilka miesięcy, czy nawet lat – jest wymierną wartością, mimo że nie
wylicza się jej w złotówkach i nie płaci się od niej podatku.
prawo do marzeń, chcecie samodzielnie decydować o ważnych dla was
sprawach, uniknąć presji i rozczarowań, żyć takim życiem jakie same
wybierzecie, to nie oddawajcie wszystkiego co macie pod cudze skrzydła.
Nawet w najlepszym związku trzeba pozostawić coś tylko dla siebie: swoją
przestrzeń emocjonalną, swoje własne marzenia, aspiracje, swoją pracę,
za którą dostaje się swoje pieniądze. Partner może odejść, może się
zmienić, życie może wywinąć nam taki numer, że staniemy przed nim jak
słup soli. Wtedy nasza niezależność, nasza świadomość, że damy sobie
jakoś radę, jest orężem i tarczą, która pozwoli ustać nam na nogach, nie
zwali nas na ziemię, ani nie zamknie w klatce ze złota.
uważam, że w dorosłym życiu, nikt od nikogo nie powinien być w
zupełności zależny. Jesteśmy słabi, bywamy nadmiernie kontrolujący.
Zależność wyzwala w nas emocje i stany, których się po sobie samych nie
spodziewaliśmy. Zaczynamy traktować drugiego człowieka przedmiotowo,
przestajemy go cenić, odbieramy mu prawo do jego indywidualności: i to
już jest nawet nie furtka, ale ogromna brama do nadużyć. Dlatego
apeluję: ostrożnie, bardzo ostrożnie, z jakąkolwiek zależnością.
7 komentarzy
Bardzo mi się podoba co czytam na tym blogu i bardzo się z tym zgadzam. Pozdrawiam
napisał: kaczkadziwaczka2012 2012/04/02 15:43:31
🙂 pozdrawiam!
"Żaden człowiek nie jest dostatecznie dobry, żeby rządzić drugim człowiekiem bez jego zgody"(Lincoln)
Wprawdzie te słowa odnosiły się do niewolnictwa, ale całkowita zależność w małżeństwie jest formą niewolnictwa. I zgadzam się, że nigdy nie należy dopuszczać do utraty niezależności w związku, bo to skutkuje ubezwłasnowolnieniem, utratą godności, a partner stopniowo przestaje nas szanować.
Nigdy nie byłam na utrzymaniu męża, bo zawsze pracowałam i zarabiałam własne pieniądze, nie mieliśmy wspólnego konta tylko oddzielne i prywatne i firmowe. Ale był czas, gdy mąż zarabiał znacznie więcej ode mnie i nie oparł się, by mi tego od czasu do czasu nie uświadamiać, zwłaszcza w sprawach spornych i konfliktowych. I też nalegał, żebym rzuciła swoją pracę i pomagała mu w jego firmie. Ale ja jestem rozsądna i ostrożna – mąż dziś jest, a jutro może go nie być (rozwód, śmierć), więc nie dałam się namówić, bo zawsze lepiej mieć kilka źródeł dochodów. Jak mawiała moja babcia – nie wkłada się wszystkich jajek do jednego koszyka.
I jak czas pokazał to była trafna decyzja, bo po paru latach firma męża przestała przynosić takie dochody, a zaczęła generować straty. I to moje dochody z pracy i z firmy uratowały moją rodzinę od utraty wszystkiego – trzeba było tylko sprzedać część majątku, żeby pospłacać długi i uratować co się da.
Zawsze trzeba myśleć niezależnie i mieć na względzie własne dobro, a nie liczyć na dobrą wolę innych, nawet współmałżonka, bo można się gorzko rozczarować, co miałam nieprzyjemność obserwować w swoim otoczeniu nie raz.
rozsądna
Całym sercem zgadzam się z powyższymi słowami.
Przez kilka lat zajmowałam się wyłącznie wychowywaniem dzieci i domem. Mąż dobrze zarabiał i jego ambicją było utrzymać rodzinę, wolałby, żebym została w domu. Nigdy nie wypominał mi, że to on zarabia, pieniądze były wspólne. Ja jednak zawsze wiedziałam, że chcę pracować, potrzebowałam niezależności. Wprawdzie na początku nędznie zarabiałam, ale wyszłam z domu między ludzi, zawsze miałam swoje pieniądze i to dawało mi zadowolenie.
Życie pokazało, jaka to była dobra decyzja. Mam już osiągnięcia zawodowe i zarabiam przyzwoicie. A mąż zachorował na chorobę przewlekłą, z czasem musiał przejść na rentę.
Co byśmy zrobili, gdybym została w domu??? Nietrudno sobie wyobrazić…
Pozdrawiam serdecznie 🙂
介紹彩粧系列。
數據量度
激光是單一波段的光能 , 在同一時間發射 , 光線能量較為集中 , 能深入皮膚打擊患處之異常色素或血管 , 溫和地刺激皮膚內的骨膠原更生, 新生的骨膠原令您的膚質光澤柔嫩 , 煥然一新 , 抗老效果顯著。有效治療色斑(雀斑 , 太陽斑 , 咖啡斑 , 太田痣 , 紋身) , 血管問題 (葡萄色斑 , 微絲血管擴張) , 膚色不均 , 皮膚鬆弛 , 毛孔粗大 治療後皮膚會出現短暫的紅腫 , 要注意防曬及遵照醫生指示護理皮膚