Śniło mi się, że mogłam żyć wiecznie. Przekraczać granice czasu, przeskakiwać nad epokami i tak bez końca. To był koszmarny sen. Memento mori, to nie przekleństwo, to w pewnym sensie zachęta do afirmacji życia, które szczęśliwie, nie trwa wiecznie.
Jest taka opowieść o człowieku, który posiadł dar nieśmiertelności. Myślał, że uchroni go on przed cierpieniem i da szansę spróbować więcej i więcej. Ramy zwykłego życia wydawały mu się ciasne i smutne. I cieszył się tym darem, cieszył, aż okazało się, że tkwi w nim przekleństwo.
Wszyscy wokół starzeli się, a on trwał w miejscu. Odchodzili Ci, których kochał, oddalały się światy, które znał. Codziennie musiał konfrontować się z nowym i żegnać z tym, co nie mogło istnieć tak długo.
Zrozumiał, że odchodzenie ma sens. Że życie to zmiana i płynięcie, że początki nie mają sensu bez końców i odwrotnie.
Że bez śmierci nie ma prawdziwego życia.
Memento mori
Chrześcijańska (choć nie tylko!) medytacja “memento mori” to często idealna, wręcz uszyta na miarę droga do zrozumienia siebie i świata. Pomaga nam się przebudzić ze snu o wiecznym trwaniu, o nieskończonej ilości czasu, obedrzeć ze złudzeń, które wszyscy mamy, ocenić co jest istotne, a co nie.
Kiedy widzimy, że nie da się żyć wiecznie, ani ocenić ile tak naprawdę czasu jeszcze mamy, nagle może się okazać, że nie mamy już w sobie miejsca na bylejakość, na miałkość, na pustą złość, frustrację, za którą nic nie idzie.
To jest to miejsce, w którym może urodzić się odwaga. Bo nie ma innego wyjścia.
 |
| Pamięć, że wkrótce umrę… S. Jobs |
Wejdź do trumny
Dominikanin, Paweł Gużyński, wspomina o obecnym w wielu kulturach zwyczaju kładzenia się do trumny.
Wchodziło się do niej kiedy miało się do podjęcia strategiczne, najistotniejsze życiowe decyzje i leżało w niej tak długo, aż wszystko się wyklarowało.
Z perspektywy trumny życie z pewnością wygląda inaczej. Łatwiej rozstrzygnąć czy coś jest dobre dla nas czy nie. Widać też, że pewne rzeczy są nieodwracalne.
I że nie ma tak naprawdę od tego ucieczki.
 |
| To właśnie cali śmiertelnicy…- Terry Pratchett |
Czemu boimy się śmierci?
Mark Twain powiedział, że strach przed śmiercią pochodzi ze strachu przed życiem. I że ten kto żyje jego pełnią, jest gotów umrzeć w każdym momencie.
Współcześnie uciekamy od myślenia o sprawach ostatecznych. Tak jakby zaprzeczanie miało sprawić, że śmierci nie będzie.
To naprawdę bez znaczenia czy / w co wierzysz lub nie. W śmierć uwierzyć musisz, bo chociaż reszta będzie, albo nie, to od niej nie da się uciec.
Czy bylibyśmy ludźmi bez narodzin i bez końca? Czy nie są to jedyne pewne składniki ludzkiego losu? Czy godząc się z tym faktem, nie łatwiej jest kochać życie, takim jakie ono jest? Nie wiem, przeczuwam, że tak.
Strach nie uchroni nas przed tym co ostateczne, nie da nam też możliwości kontaktu z tym co jest i szansy na prawdziwe przeżycie swojego życia.
Terry Pratchett wspomniał, że nie ma sensu przed śmiercią uciekać, bo kiedyś i tak się okaże, że czeka na nas właśnie tam gdzie dopiero przybyliśmy.
I tajemniczo się uśmiecha.
Co wtedy?
Kup teraz: samą lub w wyjątkowym zestawie!