Nie jestem perfekcjonistką, ale jestem ambitna i od dawna wiem, że nie doceniam siebie tak jak na to zasługuję. Piszę to nie po to, aby prowadzić tutaj pamiętniczek, w którym wyleję swoje smutki, ale po to, by pokazać Ci na przykładzie, że wiele osób tak ma.

Znacie to?

Jeśli tak, to czytajcie dalej.

To w jakie role wchodzimy w życiu i jak siebie traktujemy, zależy od wielu czynników. Nie ma sensu upraszczać, ale zasadniczo np. najstarsze dzieci w rodzinie bywają nadodpowiedzialne i często, nawet w familiach niekoniecznie problemowych, zaczynają brać na swoje barki więcej niż mogą unieść.

Może nie połamią karku, ale TO MA SWOJĄ CENĘ.

Uczą się także, że młodszym wybaczano więcej, a od nich wymaga się aby byli perfekcyjni: “Ustąp mu, bo jest młodszy, jesteś starszy, powinieneś dawać przykład“. To retoryka, która zdaje się być wykuta wręcz w kamieniu i wielu dalej to powtarza, nawet jeśli “dzieci” maja po 30 lat.

To zwykle początek historii, o której we wstępie. Nie pomaga też szkoła i system motywacji, w którym i na etapie ławki i pracy zawodowej, zwykle głównie WYTYKA się nam błędy, a nie podkreśla to co zrobiliśmy dobrze.

To droga donikąd, bo przecież ZAWSZE może być lepiej. Jest takie powiedzenie, że czegokolwiek być nie osiągnął, to gdzieś tam w świecie jest siedmioletni mały Chińczyk, który robi to od Ciebie lepiej.

Droga przez wieczne niezadowolenie z siebie nie prowadzi do większych sukcesów, tylko do większej frustracji.

Tak, ja też to mam, chociaż gdy spadają zasłony i zaczynam obiektywnie myśleć o tym jak wygląda moje życie, to pukam się w głowę.

– Podziwiam Cię – napisała mi kiedyś koleżanka, która uważa mnie za tytana pracy, a ja w tej samej chwili miałam ochotę napisać: – Daj spokój, mam wrażenie, że za mało pracuję, że powinnam więcej, że za wolno piszę książkę, że niepotrzebnie zmarnowałam cały weekend na czytanie, zamiast napisać coś na bloga, że…

Ta litania nigdy nie ma końca, chyba że sami znajdziemy odwagę i siły by ją zakończyć.

Jestem ok. i Ty jesteś ok. a reszta to tylko krnąbrna wyobraźnia. Robimy tyle ile jesteśmy w stanie robić i angażujemy się na tyle na ile nas stać w danym momencie. Moje “na maxa” może się zmieniać, tak jak zmieniają się okoliczności, a spadająca wydajność, to zwykle ważny sygnał o tym, że wcale nie trzeba starać się mocniej i bardziej, ale ODPOCZĄĆ. 

Zawsze mogło być lepiej, ale też gorzej, a poczucie niedosytu, niezadowolenia, zawodzenia siebie i innych, wcale nie dodaje sił, ani nie wydłuża doby.

Dla wiecznie niezadowolonych z siebie mam dwa ćwiczenia.

Do wykonania zadania potrzebny jest tylko spory słoik, kartki i długopis. Do słoika codziennie, choćby dzień był najgorszy na świecie, wrzucamy kartę na której zapisujemy mały lub duży sukces tego dnia. Nawet jeśli będzie nim “tylko” zrobienie jajecznicy, niech się tam znajdzie.Po miesiącu, dwóch, trzech, albo zawsze wtedy, kiedy poczujesz, że jesteś totalnie beznadziejna i nic w życiu nie osiągnęłaś, wyjmij kartki i czytaj, aż poprawią Ci humor.

Kilkadziesiąt sukcesów nie może kłamać! Dzięki temu ćwiczeniu, nie zostaną zapomniane.

Dla wiecznie niedoceniających siebie i swojego zaangażowania w życie: Kup sobie ładny notes i przez minimum tydzień uczciwie i skrupulatnie zapisuj co robisz od wstania z łóżka, do pójścia spać, godzina po godzinie.

6:35 –  poranna toaleta

6:45 – pierwsza kawa, spienione mleko

6:50 –  wyjęcie naczyń ze zmywarki, załadowanie brudnych

7:00 –  ubranie się, przygotowanie śniadania i ubrań dla dziecka

7:15 – wyniesienie śmieci

8:00 – odstawienie dziecka do szkoły

8:00 – 8:40 -droga do pracy, zakupy w piekarni, umówienie wizyty u lekarza, sprawdzenie poczty, odpowiedzenie na komentarz na blogu.

9-12 –  dwa spotkania, zredagowanie artykułu, zaplanowanie 2 postów w SM, ustalenie planu na kolejny dzień, wyrzucenie śmieci z biurka, odpowiedzenie na komentarze itp.

I tak dalej, w ten deseń.

Po kilku dniach takich obserwacji i zapisaniu kilkadziesięciu tasków dziennie, naprawdę przestaniesz wierzyć w to, że NIC, albo mało co robisz. 

To zadanie pomaga też optymalizować czas i analizować to, jak go wykorzystujemy.Przyglądając się takiemu rozkładowi twoich dni, zobaczysz gdzie uczciwie możesz coś dodać, albo odjąć. Może dojdziesz do wniosku, że cudem jest że to wszystko mieścisz i jeszcze nie oszalałaś.

To pomaga spojrzeć na planowanie i oczekiwania wobec siebie twardo i sensownie i porzucić poczucie winy, że robię, robisz nie tyle ile trzeba.

Gotowa na zmiany?