Tak tak – odwoływanie się do opinii innych ludzi to ogromny potencjał manipulacyjny.
Doświadczałam go w małżeństwie. Mąż ranił mnie zawsze, gdy chcąc na mnie wpłynąć wskazywał na niepochlebne opinie osób trzecich o mnie. Tak długo w to szłam. Bo dziewczynkę z dobrego domu lubić mają wszyscy, wszystkim też dogodzić ona ma, bo przecież jest grzeczna.
Kiedy poczęłam się wyzwalać z potrzeby odwoływania się do zdania innych, zabiegania o dobrą opinię, na początku czułam się źle i wina wobec wszystkich była bagażem nie do udźwignięcia.
Aż kiedyś usłyszałam, by zwizualizować sobie siebie jako dziecko. I zobaczyłam grzeczną dziewczynkę, która gra na pianinie, bo ciocia chce posłuchać, która nie spóźnia się, bo babcia nie będzie czekać z obiadem, która stoi na środku pokoju i śpiewa….. i nikt nie słucha, ale jak przestaje, chwyta karcące spojrzenie mamy. I dziewczynka zaczęła krzyczeć, nikt nie słuchał, rozczochrała się, zaczęła tupać, nikt nie słuchał, wybiegła z pokoju i wpadła na …… samą siebie w korytarzu domu rodziców – to ja, złapała dziewczynkę za ramiona, przytuliłam ją, wzięłam na ręce i poszłam stamtąd. Szłam długo i doszłam na wzgórze, gdzie rósł kasztan, usiadłam posadziłam ją na kolanach i głaskałam, przytulałam, nuciłam, czesałam jej włosy. To, jak się czułam w tamtej chwili stało się cenne. Wiedziałam, że mam tylko siebie, jestem sobą, sama siebie tylko ochronię. Jestem ładna, mądra, wcale nie muszę być taka, jak inni mnie widzą lub chcą.
A potem przeżyłam wielką kłótnię z mamą. Mam nadzieję, że zrozumiała to, o czym jej powiedziałam, ale zauważyłam, że jeśli nie – trudno, nie gryzę paznokci do łokcia i nie boję się odmówić. Potem rozwiodłam się z mężem. Wiem, że go kocham, ale wiem, że prawie mnie udusił i zdeptał na trociny. Ta miłość to czułość i tęsknota za relacją. Trzeba było ją uciąć.
A teraz stoję nad przepaścią zawodową. I nie martwię się. Mam pozycję, z której ktoś mnie pomału wygryzał, więc odejdę – nieważne. Odpocznę i potem pomyślę, co dalej. Alternatywy na razie brak.
Ale póki co – zajmę się małą dziewczynką w kraciastej sukience. Niedługo kwitną kasztany. Będziemy znowu siedzieć pod drzewem, śpiewać, pisać, nucić, tulić się do siebie i wąchać powiewy wiatru, który przywiewa nam nadzieję. Będziemy tulić się w miłości. Do samej siebie.
A ludzie niech gadają. Coś tam zawsze powiedzą, a ja sobie wybiorę, co mi pasuje.

Kiedyś cierpiałam bardzo – właśnie z powodu oceniania.
Byłam samotna, wierzyłam w to, co do mnie o mnie docierało.
Powoli weszłam w proces docierania do tego,kim jestem, jaka jestem.
Zaczęłam poznawać siebie z zupełnie innej perspektywy.
Zobaczyłam dobre i złe strony, uczyłam się z nimi żyć akceptując siebie.
Gdzie jestem dziś?
Ludzki osąd spływa po mnie jak po kaczce – najczęściej:)
Wiem, kiedy dyskutować, wiem, kiedy odpuścić, wiem, kiedy się uchylić i wiem, jak podejść potencjalnie niebezpiecznego człowieka, żeby osiągnąć to, co dla mnie ważne.
Tych naprawdę niebezpiecznych omijam szerokim łukiem.

Mam też kilka osób, które mogłyby mieć na mnie niebezpieczny wpływ – nie umiem doprecyzować, o co mi chodzi. Od nich odcięłam się totalnie.
Jeśli człowiek mówi "nie chcę" – wszystko jest jasne:)

Oczywiście bywa trudno, ale w większości sobie radzę.
I jest to dla mnie źródłem ogromnej radości, której każdemu życzę 🙂

"wybiegła z pokoju i wpadła na …… samą siebie w korytarzu domu rodziców – to ja, złapała dziewczynkę za ramiona, przytuliłam ją, wzięłam na ręce i poszłam stamtąd." Anonimowa Dziewczyno! JAK JA CI DZIĘKUJĘ ZA TEN PIĘKNY OPIS! Chcę żeby s wiedziała,że siedzę i płaczę z wdzięczności. W jednej chwili zobaczyłam samą siebie w koszmarnej chwili mojego życia , cztery lata temu kiedy doszłam do ściany i nie widziałam innego wyjścia jak tylko skończyć ze sobą. Bóg nie pozwolił, ale ja dotąd nie przytuliłam tej zrozpaczonej biednej kobiety – siebie. I właśnie "usiadłam" naprzeciwko niej zapłakałam razem z nią i otarłam jej łzy. dziwne uczucie." choć biedactwo, wszystko będzie dobrze. damy radę. zobaczysz. wszystko będzie dobrze" Dziękuję Ci jeszcze raz Anonimowa – kimkolwiek jesteś. dobrze że jesteś.. Goś.

Jak dobrze móc usiąść i poczytać takie wartościowe teksty i komentarze. Myślę, że każda z nas jest taką małą dziewczynką, niestety często nieszczęśliwą. Bądźmy silne dziś, miejmy wiarę w siebie i opiekujmy się przede wszystkim sobą. Tego życzę Wam i Sobie. Elżbieta.

Ech, natychmiast widzę przed sobą tych wszystkich rodziców, ciocie, babcie, wujków, którzy mówią: "bądź grzeczna" lub pytają: "czy byłaś grzeczna?". Do licha, co to znaczy "grzeczna"? Czy grzeczna to właśnie taka licząca się z opinią innych? Czy grzeczna to posłuszna, bez własnego zdania? Takie dzieci byście chcieli mieć? Czasem wybucham i na "bądź grzeczna" skierowane do mojej córki pytam: "grzeczna, czyli jaka?". Zwykle następuje konsternacja drugiej strony! nie czuje satysfakcji, raczej smutek, bo jedno pytanie niewiele zmieni w świadomości cioć, babć, wujków i pań z przedszkola. A mąż potem mówi, że jestem zbyt surowa, że zbyt oschła, że nie mieli nic złego na myśli. A co mieli na myśli?

Moja młodsza siostra jest oczkiem Babci ( urodziła się w Babci urodziny i jest podobna do mojej mamy)i Mamy. Ze mnie zawsze była ofiara losu i cokolwiek bym nie robiła, to rzadko kiedy usłyszę jakieś dobre słowo. Teraz po czasie domyśliłam się, że Babcia tak na prawdę mnie nie lubi i nie ma sensu się starać bo i tak tego nie doceni…