Oj, i tym razem tekst mnie wkurzył, dokładnie ten jego fragment: "Świat nie jest Ci winien warunków do życia, to do Ciebie należy się coś światu" – wielokrotnie słyszałam to twierdzenie i serce mi się kurczy, gdy je czytam, a w żołądku pojawia się ucisk. Uważam zupełnie odwrotnie. Świat jak najbardziej byłoby dobrze gdyby (to taki zwrot zamiast "powinien", które wykluczyłam z języka) się o nas troszczył. Tak jak mama troszczy się o swoje dzieci. Skoro świat nas "pojawił" tutaj, to czemu mu na nas nie zależy? (pytanie retoryczne) Zgadzam się z tym, co powiedział ktoś inny, tzn. że świat jest wobec nas OBOJĘTNY. Ani dobry ani zły. Nie chcę się użalać, jedynie stwierdzić fakt, że jako dziecko otrzymałam zdecydowanie za wiele tego zła. Ja jedna wiem jak niewiele zabrakło… I nie będę tego tłumaczyć kwestią, że to było po coś, że wiele się dzięki temu nauczyłam itp. Tak samo jak nie uważam, że po coś jest śmeirć głodowa dzieci w ubogich krajach czy też okrucieństwo Matki Natury, kiedy to dajmy na to kociak odgryza ptaszkowi głowę. I tu nie idzie o to, że tak musi być, że taka jest natura, że to jest normalne. Zastanawia mnie, gdzie w tym wszystkim jest kwestia cierpienia? Ja uważam, że dla cierpienia, okrucieństwa i niewyobrażalnego bólu nie ma uzasadnienia. Własnie dlatego staram się je zastępowac dobrem, gdzie tylko potrafię. PS Tak wiem, że nie jestem alfą i omegą i że mogę wszystkiego nie wiedzieć lub nie rozumieć w ogólnych zasadach wszechświata, w "boskim planie" – jak mawiają ludzie wierzący. Pozdrawiam