To bardzo pożyteczny i krzepiący wpis. Jednak jak tak czytam i myślę, dochodzę do wniosku, że złoty środek jest naprawdę istotny. Obecnie wiele się mówi o indywidualizmie, jego zaletach, o konieczności otwierania umysłu, potrzebie poszukiwania siebie, prawie do bycia sobą i tak dalej. Czasem mam wrażenie, że jest to mocno akcentowane i może dawać trochę inny skutek od zamierzonego. Wszystkie Panie w powyższych komentarzach podkreślają wartość owej "inności", dążą do niej, sławią bycie sobą. Czy nie grozi to czasem zbytnim odejściem od potrzeby poszanowania norm społecznych, zasad i dobrych praktyk w relacjach? Czy nie grozi to zapomnieniem o empatii i zrozumieniu? Wszak ja i właśnie ja mam pierwszeństwo, rację, prawo, chęć… i tak dalej.
Oczywiście, jedno nie wyklucza drugiego. Można być empatycznym, pomocnym i stawiać granice, by pozostać sobą. To bardzo pożądane. Ale jak to bywa – czasami ma być dobrze, a wychodzi, jak zawsze.
Pomyślałam sobie też o tym, że obecnie na fali – być może to tylko moje odczucie – rozwoju osobistego, poszukiwania i ugruntowywania w sobie poczucia tego bycia sobą, zaczynamy odrzucać innych, stawiamy swoje dobro nad dobro wspólne. Tyle jest rozwodów, konfliktów w pracy – każdy uważa, że ma rację, bo ma prawo, bo jego zdanie jest ważne, bo ma prawo go bronić, bo nie musi się naginać. Tak, jakby to było coś z gruntu niewłaściwego albo złego.
Chciałabym, żebyśmy nie zapominali o tym, że broniąc swego JA nie możemy przeciwstawiać swojego interesu innym, ponieważ tu już blisko do antagonizmu – oczywiście w myśl pojmowanego prawa do siebie.
Czy to nie będzie niebezpieczne, gdy kultywując prawo do bycia sobą i głoszenia tego, co nasze, damy się ponieść, by zapomnieć, że inni robiąc podobnie też uważają, że mają do tego prawo?
Przeczytałam wpisy odnośnie tej nieszczęsnej interpunkcji i taki paradoks odnalazłam. Ciekawe, czy słusznie.
Ktoś dał wyraz swemu – nie wiem – rozczarowaniu, chciał pokazać, że wie i umie lepiej – pokazał, że w zgodzie z sobą dezaprobuje brak przecinków, które pewnie – w odczuciu komentującego – miałyby pomóc. W odpowiedzi też otrzymał dezaprobatę. Ale zobaczmy – i "obrońca przecinków" i Małgosia oraz jej obrońcy odwołali się do norm ogólnych – zasady interpunkcji, bycie grzecznym i zręcznym, nawet ktoś zrobił przytyk do IQ…
Tak sobie pomyślałam, że nawet bycie innym opiera się o bycie według jakichś zasad. Bo wybiera się pójście swoją drogą przeciwstawiając to czemuś istniejącemu – zasadom, normom.
A one nie są złe. I każdy też je inaczej pojmuje. Dlaczego? Bo każdy jest inny. Z gruntu każdy jest sobą. Po prostu.
Uffff…, mam nadzieję, że udało mi się ująć w słowa trafnie to, co chciałam tutaj powiedzieć.
Trzymajcie się Dziewczyny!