Paradoks stosu

Jeśli doświadczamy wielu małych
kłopotów, które  nawet z pozoru są błahe, możemy poczuć się przygnieceni
przez życie tak samo, jak ktoś, na kogo spadło olbrzymie nieszczęście.
Kto nie zna tego uczucia zapętlenia, zagonienia, znużenia codziennością,
na które składają się dziesiątki spraw wołających o uwagę? Kto nie czuł
się jak w pułapce, tylko dlatego, że nie wiedział od czego ma najpierw
zacząć, który supełek rozplątać? Kogo nie ogarnęła panika, w obliczu
prostej listy stu spraw, każda na pięć minut? 

W filozofii istnieje pojęcie, który
można opisać krótko „paradoksem stosu”. Mówi ono o tym, że ani jedno
ziarno, ani nawet dwa czy osiem nie stanowią stosu –  jednak to z nich,
bez żadnej wątpliwości stos się składa.  Mała rzecz nie ma mocy
dociskania do ziemi, ale znajdźcie siłacza, który oprze się mocy
materii, pomnożonej w milionie drobnych okruchów.

Na szczęście paradoks stosu działa także
w drugą stronę: radość zbierana kawałek po kawałku, ziarnko do ziarnka,
tworzy olbrzymi tort pomyślności. Kwiatek w butonierce, kawa na
śniadanie, uśmiech dziecka, całus ukochanego, słońce w prześwicie okna,
kropla deszczu w upalny dzień, pochwała, sukces w pracy, czekolada na
podniebieniu. Są ich setki –  wystarczy tylko być uważnym.

Stosem można się zasypać albo zachwycić.
W natłoku złej materii, najlepiej nie wpadać w panikę; uważnie stawiać
kroki, nie dać się porwać sile, która nas pochłonie. W oceanie dobrych
chwil należy postępować podobnie:  różnicą niech będzie czerpanie
energii. Naładowani radością, dobrą myślą i nadzieją, łatwiej nadamy
sprawom właściwe proporcje i uporządkujemy chaos.  A wtedy żadne lawiny
nam nie straszne.