Teraz

Złapałam się ostatnio na tym, że  w
pewnym stopniu, na polu świadomości zatrzymałam się mniej więcej dwa
lata temu. Myśli krążą we mnie, moje miejsce w świecie definiuje
najbardziej bycie mamą  i zmiany, jakie ten fakt wywołał w moim życiu.
Zrozumiałam, że czas stanowczo i bez owijania się sentymentami
pozostawić tę definicję, rozmyślania o tamtym czasie, tę etykietkę,
którą sobie przypięłam i ruszyć z miejsca. Irena Kwiatkowska, wielka
aktorka, odchodzącego za kurtynę pokolenia mówiła, że „wielu ludzi tylko
pozornie żyje tu i teraz, w rzeczywistości są mieszkańcami odległych
czasów. Jedni żyją pięć lat temu, inni 20 albo nawet 50. Rozpamiętują.
Człowiekowi zajętemu rozpamiętywaniem teraźniejszość przechodzi koło
nosa”. I tak naprawdę nie żyje NIGDY!

Czas, najwyższy czas przestać
pielęgnować wspomnienia, a mocniej, jeszcze bardziej zdecydowanie myśleć
o dziś.  Mędrcy mówią, i mówią słusznie , że to wszystko co mamy. Bo
przecież to co było to było, jest jak projekcja snu; to co będzie nie
istnieje; jest tylko ta chwila; właśnie ten moment, w którym deszcz
uderza o szybę; wiatr wybiega zza zakrętu, zawija pętlę w moim uchu; a
czarny smak kawy gryzie mnie w język.

I tak ma być.