Okno

W dodatku życie zaczyna się dziś – nie jutro, nie za pół roku, gdy skończę projekt, gdy zarobię wystarczającą ilość pieniędzy. Nie "gdy", lecz TERAZ, JUŻ. Bardzo łatwo się zapędzić. Ja dałam się złapać, choć myślałam, że mi to nie grozi, bo nie pracuję w korporacji, nie robię tzw. kariery. A jednak. Zadałam sobie dziś pytanie, czy dalej tak chcę: pędzić na oślep, przed siebie, ku nie swoim celom; kraść samej sobie czas na drobne przyjemności czy spotkania z ludźmi. I wiem, że nie. Zaryzykuję chwilę dyskomfortu, wycofam się z tego biegu, bo chciałabym jutro móc stanąć w oknie, odetchnąć głęboko i poczuć, że jestem. W końcu! Proszę trzymać kciuki:)