Dzikie bestie

Serengeti
i Masai Mara to parki narodowe w Tanzanii gdzie czas zatrzymał  się
gdzieś w okolicach pierwszych siedmiu dni stworzenia. Dzika sawanna
zamieszkana jest przez miliony stworzeń. Słonie, gnu, zebry, gazele i
strusie leniwie przechadzają się po bezkresnych równinach –  lwy i
gepardy odprawiają kocie rytuały, a obok nich jak wspomnienie o
nieuniknionym krążą sępy, szakale i hieny.

Liczba
zwierząt zapiera dech w piersiach i działa na wyobraźnię. Szacuje się,
że na tym terenie żyje ok. 1,5  mln gnu, 350  tyś gazeli, 200  tyś zebr i
setki tysięcy innych. Wykopaliska i badania naukowe potwierdzają
obecność zwierząt i ich aktywność na tym terenie od ok. miliona lat.

Każdego
roku Serengeti odwiedzają tysiące turystów wyposażonych w aparaty i
głodnych prawdziwej dzikiej natury. Polować nie wolno.  

Jest
to miejsce unikatowe w skali światowej i tak niezwykłe, że aż dziw
bierze jak można było wpaść na pomysł aby wybudować na przełaj przez
sawannę, dwupasmową autostradę, która ma połączyć Ocean Indyjski z
Jeziorem Wiktorii.  Wyobraźcie sobie to miejsce przecięte nicią
cywilizacji. Czym będzie za lat 20, 50?  Jaki wpływ na zwierzęta będzie
miała droga, która przetnie ich naturalne tereny migracyjne? Jak będzie
wyglądała nienaruszona od stworzenia świata sawanna, kiedy zaczną na
niej huczeć zachodnie samochody, a krajobraz zniekształcą ekrany
zabezpieczające i plastikowe budynki stacji benzynowych?

Nie
trzeba być naukowcem aby znać odpowiedzi na te pytania, a jednak
tanzańskie władze je lekceważą, a świat zachodni nie robi nic aby go
powstrzymać.

Ziemia
jest naszą Matką a wszechświat domem. Brzmi to patetycznie i literacko –
ale czas otworzyć oczy i to zobaczyć.  Bez Ziemi nas nie będzie,
zaburzony ekosystem mści się na nas –  obosieczny miecz zagłady, który
dotknął najpierw wiele gatunków zwierząt i roślin – dotknie także
człowieka, jeśli ten w porę się nie opamięta. Współczesny człowiek
zachowuje się tak, jakby jako Pan Wszechświata miał prawo do
wszystkiego.  Wywozi śmieci do lasu, karczuje puszczę, niszczy oceany i
odławia ostatnie sztuki rzadkich ryb. Jeszcze trochę, a zacznie zarzucać
przestrzeń kosmiczną śmieciami, których na ziemi nie będzie gdzie
składować.

„Teraz,
gdy już nauczyliśmy się latać w powietrzu jak ptaki, pływać pod wodą
jak ryby, brakuje nam tylko jednego: nauczyć się żyć na ziemi jak
ludzie” – pisał Pratchett. Miał rację; bo dziś już nie wiadomo, kto tak
naprawdę jest dziką bestią:  czy zwierze, czy człowiek.