Dziękować. Codziennie dziękować.

Czasami błahe, przypadkowe zdarzenia,
sprawiają, że rzeczywistość przedstawia nam się w zupełnie innym
świetle, spadają zasłony, a my stajemy zdumieni i mówimy:  „o rany, więc
to tak”.  Coś lub ktoś metaforycznie wyrżnie nas prosto w potylicę i
przez długi czas chodzimy oniemiali; nieswoi, zadumani, może właściwie
prawdziwsi i bardziej autentyczni niż zwykłe. A z pozoru nic się nie
stało.

Zobaczyłam ją wczoraj, na przystanku;
kiedy wracałam z zakupów. Siedziała na wózku, towarzyszył jej jakiś
mężczyzna. Spojrzałam jej w oczy; żywe, jasne, choć trochę nieobecne.
Twarz młoda, blond włosy. Powiedziałbym, że ma koło trzydziestki. Ale
coś się nie zgadzało. Zobaczyłam ciało staruszki. Schorowanej staruszki.
Spuchnięte stopy, wychudzone, posiniaczone ręce. Skóra wisiała na niej
jak za duża sukienka.  Myślę, że była terminalnie chora. I mimo, że jej
oczy mówiły: „żyję, jestem”; to cierpienie wylewało się z niej na ulicę i
obezwładniało.  Odwróciłam się kiedy przeszłam i spojrzałam raz
jeszcze. Coś kazało mi się obejrzeć,  wiedziałam, że  na mnie nie
patrzy. 

Ile razy narzekam, zamartwiam się,
przeprowadzam myślowe wywody o znaczeniu spraw błahych?  Jak często
traktuję swoje zdrowie, swoją  dobra formę, swoje sprawne nogi i ręce
jak coś oczywistego, niewartego uwagi; prezent, który mi się należy i
którym nawet żal się zajmować? Jak bardzo mi czasem żal, że ominęło mnie
to czy tamto, że nie zrobiłam więcej, bardziej, że mnie nie ma tu czy
tam?

Dziękować. Codziennie dziękować, to jeszcze za mało.

Mam tak dużo.