Raj

Zastanawiam się, kiedy jako ludzkość się
pogubiliśmy. Czy mityczne wyjście z raju nie było właśnie porzuceniem
nadziei na to, że mimo trudów i cierpienia jakie zdarzają się w życiu – 
to samo życie może i powinno być dobre i szczęśliwe? Czy raj to właśnie
nie poczucie błogości i zadowolenia, poczucie bezpieczeństwa, oparcia w
sobie, przeświadczenie, że chociaż nie jesteśmy w stanie wszystkiego
przewidzieć i przeciwdziałać każdemu bólowi to jednak w ostatecznym
rozrachunku życie nas nie opuści i weźmie w ramiona, zaopiekuje się
nami?

Andersen w „Królowej Śniegu” pisał o
czarcim lustrze, które rozbite na miliony kawałków trafiło do ludzkich
serc i umysłów. Sprawiło, że to co jasne stawało się brzydkie, kwiaty
więdły, a ludzkie twarze traciły harmonię.  Może także za sprawą tego
czarciego kawałka stało się z nami to, o czym pisze B. Hoff w „Te
prosiaczka”:

W każdym z nas tkwi coś, co chce,
byśmy byli nieszczęśliwi. Powoduje to powstanie w naszej wyobraźni
problemów, które jeszcze nie istnieją — a często dopiero wtedy stają się
prawdziwe. Wyolbrzymia także już istniejące problemy. Umacnia niskie
mniemanie o sobie i brak szacunku dla innych. Niszczy dumę z pracy,
porządku i czystości. Zamienia spotkania w konfrontacje, nadzieje w
obawy, okazje w ryzyko, schody w głazy rzucane pod nogi. Można to
dojrzeć w grymasach i wykrzywieniach twarzy, które naciągają mięśnie i
przyspieszają proces starzenia. Wcześniej zatruwa negatywną energią
umysł ukryty za twarzą, a następnie rozchodzi się na zewnątrz niczym
choroba. A potem wraca, odbite przez inne żałosne umysły i twarze. I tak
to trwa.

Czy zatem powrót do raju, za życia jest
możliwy? Czy można przerwać ten krąg złej energii, która krąży i do nas
wraca? Tak. Koniecznie. Chyba że chcemy dać się zawładnąć temu czemuś co
ciągnie nas w mroczną stronę.

Aby żyć inaczej, musimy zobaczyć, że
sami projektujemy i wyświetlamy większość naszych problemów. Dobrze
byłoby odkryć i doświadczyć, że to my tworzymy nasze myśli, odpowiadamy
za własne nastawienie, trzymamy w rękach szklaną kulę, w której
wyświetla się nasze życie.

Jesteś jedyną osobą, która powinna
dyktować warunki. To ty jesteś scenarzystą, aktorem i reżyserem swojego
losu. Jeśli oddajesz swoje samopoczucie, swoje emocje we władanie innych
ludzi, nie dziw się, że wszystko potem idzie nie po twojej myśli.

Nie szukaj wymówek. Nie mów, “tak, ale…”.

Nikt nie ma nad tobą większej władzy niż
ty sam. Nikt za ciebie nie przeżyje twoich dni. Nikt za ciebie nie
rozwiąże twoich problemów.

Nikt za ciebie nie będzie szczęśliwy.