Szołbiznes w dziecinnym

Do niedawna, posiadanie dzieci i
mówienie o nich w kręgach gwiazd i gwiazdeczek polskiego firmamentu;
było postrzegane jako swoisty obciach i choroba. Co śmielsi określali
ten stan mianem odpieluchowego zapalenia mózgu. Matki – gwiazdy były z
góry skazywane na zapomnienie, mało kogo interesowały ich problemy,
towarem cennym były jedynie zdjęcia z pociechami, lub te z
nadprogramowymi kilogramami, publikowane przez tabloidy ku uciesze i
zaspokojeniu ciekawości gawiedzi. Jakiś czas temu, sprawy odmieniły się
diametralnie. Dzieci stały się modne. Polski baby boom dogonił również
znanych i lubianych:  gazety znów mają o czym pisać. Dzięki tej swoistej
popularności macierzyństwa,  na wierzch wypłynęły problemy matek i
ograniczenia z jakimi się zmagają. Wcześniej poczytne pisma dla kobiet
skupiały się na artykułach o seksie i karierze, przeplatanych
felietonami o uwodzeniu, zdrowiu i urodzie.  Dziś nawet top czołówka nie
boi się dziecięcej kupy, baby bluesa i  rozstępów po ciąży. Niby
dobrze, ale niestety  tylko z wierzchu. Temat jest jak zwykle
trywializowany, kolorowany na różowo i zamieniany w marketing, który
sprawi, że normalne, niefirmamentowe mamy, kupią to, czego używają
dzieci z telewizji.  

 Z posiadania dziecka można zrobić
medialne emploi; można mówić o tym z takim uwzniośleniem i
rozanieleniem, że zakrawa to o fanatyzm i ciężką do strawienia
ideologię. Po ciąży można napisać książkę dla mam o powrocie do formy:
co z tego, że sama gwiazda miała do pomocy trenera, dietetyka i
kosmetyczny przemysł? Można także opowiadać o sposobach na poporodową
depresję, urządzaniu dziecięcego pokoiku i castingu na nianię – 
wszystko to w cenach i sposobach przeważnie niedostępnych zwykłej
zjadaczce polskiego chleba.

Te wszystkie piękne panie na wysokich
obcasach w zaawansowanej ciąży, z nogami bez śladów opuchlizny, te
modelki o nieskazitelnych ciałach,  na wybiegu po trzech miesiącach od
porodu, te uśmiechnięte, nigdy nie zmęczone panie, które opowiadają o
tym, jak to ich bobas jest rozkoszny i nigdy  nie płacze –  to nie jest
prawdziwy świat. 

Zainteresowanie mediów macierzyństwem,
to niestety w dużej mierze krecia robota. Codzienne życie nie wygląda
tak samo jak to wystylizowane do zdjęcia; nie da się go poprawić
photoshopem. W normalne poniedziałki i środy dzieci płaczą, mają brudne
bluzeczki i marchewkę na buzi. Zwykłe mamy bywają czasem zmęczone, złe,
marzą o chwili dla siebie i  nie mają kiedy chodzić na siłownię i do
gabinetu Spa.

Dzieci przyprawiają o wzruszenia i
ogromną radość. Te gwiazdorskie i te zwykłe. Nie dajmy sobie jednak
wmówić, że jeśli nie wyglądamy i nie przeżywamy naszego macierzyństwa
tak jak w gazetowych i telewizyjnych baby newsach to coś z nami jest nie
tak.  Świat sprzedawany w mediach ma być lekkostrawny i smaczny.
Rzeczywistość czasem skrzeczy. Ale mimo tej niedooliwionej maszynerii,
mimo skaz na idealnym obrazie mamy i dziecka, mimo nadwagi i niedowagi
ciała i emocji –  macierzyństwo jest i może być piękne. Także –  a może
przede wszystkim to zwyczajne  –  w którym nikt i nic – poza nami samymi
nie macza swoich ciekawskich palców.