Nadzieja

Ludzi marzących, mających wiarę w
zmiany, nazywa się czasami naiwniakami. Z przyklejonym do twarzy
drwiącym uśmiechem mawia się, że „nadzieja jest matką głupich”. W tej
drwinie mieszka trochę prawdy; ponieważ sama nadzieja, nie poparta
czynami, umiejscowiona wyłącznie w obszarze „gdybania” i dociekania,
rzeczywiście niewiele może. 

Życie nas czasami zaskakuje, podtyka
ciekawostki, zdarzają się cuda, czy jak kto woli zdarzenia
niespodziewane; ale nadzieja to coś więcej niż wiara w dobry los.
Nadzieja jest stanem umysłu, który zakłada otwartość na świat i na
czyny, które przybliżają nas do właściwego celu. Nadzieja to coś więcej
niż myślenie o sukcesie; krok dalej niż planowanie, ona nie stoi
bezczynnie w miejscu i nie czeka na zdematerializowanie się pragnień.

„Nadzieja nie pochodzi z kalkulacji
tego, czy dobre wieści wygrywają ze złymi. Jest po prostu wyborem, by
podjąć działanie” – pisze Anna Lappe. Ludzie bez nadziei stają się
apatyczni i zrezygnowani. Nie wierzą już w nic, więc także nic nie
robią. Nie planują, nie rysują schematów, nie marzą. Życie z nadzieją to
wiara w to, że iskierka zawsze świeci, że krok za krokiem mamy szansę
przybliżyć się do tego za czym tęsknimy, że mamy wpływ na swoje życie i
na to jak w ostatecznym rozrachunku ono wygląda. Nadzieja więc, to
aktywność i pozostawienie za sobą fatum złego losu, który pęta nam
kostki i uniemożliwia ruszenie z miejsca.

„Co tu dużo gadać, nadziei życzę Ci”