A wiecie czemu tylu ludzi jest niezadowolonych? Bo wybrali zawody tzw. interdyscyplinarne, niczego nie kreujące, będące nadbudową administracyjną, stosowaniem prawa, wykonywanie czynności wymyślonych, systemowych, nie stanowiących o życiu.
Frustracja bierze się z poczucia niemocy wobec….. "systemu". I tak wobec tak naprawdę konkretnych umiejętności.
Jesteśmy teraz w okresie, kiedy w kwiecie wieku są w większości ci, którzy kiedyś pędzili w wyścigu szczurów po przeróżne dyplomy z "marketingu i zarządzania", którzy brali udział w tworzeniu, a następnie dali się wchłonąć przeróżnym strukturom.
Większość naszego świata to nadbudowa i biurokracja. A bezradność wobec tak rozwiniętego i nabuzowanego, a bezoosobowego tworu powoduje brak poczucia sprawczości w życiu człowiek,a brak satysfakcji i brak odpowiedzialności – za pracę i za życie.
Za tym idzie tęsknota.
Bo podobno gdzieś musi być ten inny, lepszy świat.
A tymczasem mamy tylko to, co tu i teraz…..
Krawcowa, piekarz, kucharz, kaletnik. itp. Oto praca.
A nie starszy specjlista, inspektor, mecenas, księgowy….
No cóż.

Dużo szczęścia mają ludzie, którzy pracują z pasją i z pasji. Moim zdaniem w naszym kraju i z naszymi narodowościowymi naleciałościami, wielu ludzi odbiera to jako fanaberię. Tak jak pisały poprzedniczki, nie wszystkie zawody, szczególnie te umysłowe, "nowoczesne", są traktowane jako praca. Na szczęście czasy się zmieniają, pokolenia się zmieniają i uważam, że szukanie pasji powinno odbywać się już na poziomie dziecka – to wtedy poznajemy świat, jesteśmy otwarci, próbujemy wielu rzeczy, łapiemy tzw. zajawkę :). I tu dużą rolę odgrywają nasi rodzice. U mnie królowały prace plastyczne i mimo nieskończonej szkoły w tym kierunku i prawie 40-tki na karku, uwielbiam malować, sprawia mi tą wielką frajdę. Marzyło by mi się, z tego właśnie się utrzymywać, ale jestem realistką :). A przecież scrapbooking i pieczenie ciast, tortów są też takie fascynujące! 🙂 Bądźmy Kochani, rodzicami z PASJĄ :). I to dziecko z pasją w sobie pielęgnujmy :).

A co jesli zaczynamy prace swiezo po studiach, pelni zapalu i optymizmu, ktory z biegiem czasu traci swa moc? :/ czy wypalenie sie zawodowe ma oznaczac zmiane branzy i nowe poszukiwania wlasnego "ja" tylko po ty by za kolejnych x lat ponownie zostac zmuszonym do wywrocenia zawodowego swiata do gory pietami? 😉 czy wogole jest mozliwym podjac prace w wyuczonym zawodzie i nie znudzic sie po pewnym czasie? …

Jestem szczęściarą- wykonuję pracę, którą uwielbiam, która jest moją pasją i w której widzę głęboki sens- jestem nauczycielką dzieci w klasach I-III. Ta praca przynosi mi wieeeele satysfakcji, uważam, że kreuje przyszłe postawy i zachowania następnego pokolenia. Uczę dzieci nie tylko liter, czy cyfr, ale mnóstwa innych ważnych spraw- szacunku dla drugiego człowieka, patriotyzmu, kultywowania tradycji, tolerancji itd. Moja praca jest jednocześnie niezwykle trudna i wymagająca, ale oczywiście nie zrozumie tego nikt, kto nie jest/był nauczycielem lub nie ma takowego w rodzinie. Jest jeden problem- zająć się tylko uczeniem. Ja i moje koleżanki mamy czasami naprawdę dość tej pracy, a powód jest zawsze ten sam-nigdy uczniowie, zawsze ich…RODZICE… Nigdy nie zdarzył mi się problem wychowawczy, którego nie udało się rozwiązać, za to wymyślonych "problemów" i roszczeń rodziców moich szkolnych dzieci zliczyć się nie da… Czy jest jakiś złoty środek, żeby praca była jedynie pasją? To pytanie chyba niestety retoryczne…Pozdrawiam!

Ja jestem właśnie na etapie szukania swojej pasji, pracy, w której będę się odnajdywała, zgodną z moimi predyspozycjami, bo to też jest ważne. Bardzo chciałabym być fotografem, ale co z tego jak nie mam do tego do końca drygu, nie wiedzę u siebie szczególnych zdolności w tym kierunku. Trzeba też to wszystko wyważyć.
Z drugiej strony niektóre zawody są "społecznie" postrzegane jako gorsze np. sprzątaczka. Ale jeżeli ktoś tą pracę kocha, lubi i wybrał ją świadomie to w czym ona mogłaby być gorsza. I ta osoba, która chce pracować jako sprzątaczka musi też uwierzyć w to, że jej praca nie jest gorsza. Że to też jest ważna praca. Że nie ma pracy gorszej i lepszej.
Inna storna medalu to Państwo, w którym żyjemy – nie należy do najbogatszych, choć jest coraz lepiej. I czasem w naszym kraju po prostu trzeba iść do "jakiejś" pracy aby zarobić na chleb i nie ma się specjalnie czasu na to, aby zastanawiać się nad swoją pasją, bo człowiek musi jutro włożyć coś do garnka czy opłacić czynsz. W Polsce mówimy o sytuacji gdy sporo ludzi ledwo ciągnie "od pierwszego do pierwszego". I czy sprzątaczka czy kasjerka (która lubi swoją pracę) zarabia godnie, nie raczej nie, zarabia średnią krajową. I jak tu wyżyć godnie z pracy z pasją – w Polsce czasami się po prostu nie da.
Kolejna sprawa ostatnio czytałam wpis na jakimś blogu, że co wtedy jak ktoś po prostu tej pasji nie ma, nie czuje jej w sobie. Jest ostatnio duży nacisk na to aby pracować z pasją, jest to lansowane, a czasem po prostu ktoś tej pasji nie ma. A i tak do garnka musi coś włożyć.
Następna sprawa często trudno z pracy z pasją wyżyć – chodzi mi o przypadek własnej działaności gospodarczej – składki ZUS wykończyły niejedną jednoosobową działalność + przepisy podatkowe, podatki. A w Anglii na przykład przedsiębiorca jeśli nie przekroczy pewnych dochodów rozlicza się podatkowo raz w roku i urząd skarbowy sam mu wysyła ile powinien zapłacić. Tu ewidentnie Państwo wychodzi "do" obywatela.