Otwarte drzwi

Skończyła się zima, a wiosna jak to
nastolatka, jeszcze dobrze nie odrosła od ziemi, ledwo zakręciła
spódnicą, nie może się zdecydować, czy zostanie z nami na dobre, czy
jednak pobiegnie gdzieś daleko, w krainy, gdzie mocniej świeci słońce, a
ziemia i ludzie  są cieplejsi i mocniej uśmiechnięci. To zdecydowanie
sezon infekcyjny: osłabieni po zimie łapiemy bakcyla za bakcylem,
pociągamy nosem, chodzimy niedoleczeni po świecie i trujemy się
dodatkowo ciężkimi emocjami.

W zachodnim kręgu kulturowym, choroba
jest postrzegana jako zrządzenie losu: dopadła nas bakteria, wirus, ktoś
nas zaraził, przyniósł nam chorobę, los nas doświadczył, nic nie dało
się zrobić. Na wschodzie, w Chinach, nie używa się zwrotów „ zarazić
się”, „ zainfekować”. Chińczyk, który źle się poczuje, którego zmorzy
choroba mówi często, że „zostawił otwarte drzwi”.

W istocie,  psychoimmunologia do spółki
ze zdrowym rozsądkiem dowodzą, że tak właśnie jest. Bo jak wytłumaczyć,
fakt, że żyją w nas latami setki złych bakterii, które dopiero pod
wpływem jakiegoś czynnika sprawiają, że podupadamy na zdrowiu? Czemu w
grupie dziesięciu osób, które miały do czynienia z wirusem grypy, tylko
kilka zachoruje, a reszta nie doświadczy nawet kataru?  Jak uzasadnić,
czemu jedni pociągają nosem w sezonie zimowym co 3 tygodnie, a inni
latami nie znają stanu „przeziębienia”?

Trudno się do tego przyznać,
zaakceptować, że tak jak w innych sferach życia, także tu, w domenie
naszego samopoczucia i zdrowia to my mamy decydującą rolę do odegrania i
od nas zależy jak będzie funkcjonowało nasze ciało. „Zostawiamy otwarte
drzwi” bo jemy byle jak i byle co, bardzo trudno jest nam zaakceptować
zmiany w sposobie odżywiania czy dołożyć należytej staranności do
sposobu przygotowania posiłków. Trujemy się latami gniewem i urazami,
nie śpimy tyle ile potrzebujemy, nie odpoczywamy dosyć, nie ruszamy się,
za to spędzamy hektolitry godzin przed telewizorem, czy komputerem.

Choroba bardzo często wynika z
przepracowania. Nasze umysły i ciała są mądrzejsze od nas samych. Jeśli
miesiącami domagają się uwagi, strzykają, bolą, proszą i żebrzą
o wysłuchanie , a my gramy złego pana co to pogania nieszczęśnika
bacikiem, to w końcu nasz mózg stwierdzi, że nie ma innego wyjścia; musi
nas rozchorować, musi nas zatrzymać, zanim zapędzimy siebie i swój
organizm na śmierć.

Jesteśmy całością: ciało to nie
samochód, który jest narzędziem do realizacji zadań, czy komputerem,
który ma działać sprawnie i się nie zacinać. Ciało czuje: ciało żyje.
Czasmi musi stanąć i odpocząć. Ma lepsze i gorsze momenty. Zamknięte
drzwi to szansa na to, że unikniemy błahych infekcji, ale także
ustrzeżemy się przed gorszymi chorobami. Dzisiejsze cywilizacyjne zmory:
w tym rak, zawał, ciężkie choroby neurologiczne nie biorą się z
powietrza. Jeśli już nas dopadną, to nie czas na to, aby się obwiniać i
popadać w czarną rozpacz; ale moment na to, aby się zastanowić czemu
jestem tu gdzie jestem, co mi szkodzi, co mogę zmienić, żeby pomóc
mojemu wyeksploatowanemu organizmowi i żyć lepiej, zdrowiej.

Ciało zna odpowiedź i ciało do nas mówi. Szkoda byłoby zatykać uszy i czekać, aż otwartych drzwi nie da się już niczym zamknąć.