Praca – czyli w poszukiwaniu pasji

Spędzamy w niej jedną trzecią życia.
Niektórzy połowę. A mimo to, większość Polaków deklaruje, że swojej
pracy nie lubi, wielu cierpi na syndrom chronicznego zmęczenia, odczuwa
bóle głowy, osłabienie morale i mdłości na samą myśl o poniedziałkowym
poranku w biurze. Praca jest błogosławieństwem, ale może też być karą,
przekleństwem i przysłowiowym gwoździem do trumny.  Nie można wieść
zrównoważonego, dobrego życia jeśli w tej sferze mamy wielki bałagan,
jeśli cierpimy i na siłę wpasowujemy się w schematy, które nas ranią.

Jaki jest społeczny przekaz na temat
pracy? Jeśli ją masz to szanuj, bo możesz jeszcze za nią zatęsknić kiedy
ją stracisz.  Kolejny: nie narzekaj, możesz mieć gorzej, skoro inni
mają. Następny:  jest kryzys, bezrobocie, nie można wybrzydzać.  Jeszcze
jeden: wybieraj rozsądnie, zgodnie z zapotrzebowaniem, nie ważne co
lubisz, czego pragniesz, jak siebie widzisz, ważne co daje pieniądze, co
przynosi zysk i zapewnia bezpieczeństwo.




Jak znaleźć pracę życia?

Doradcy zawodowi zalecają elastyczność,
aktywność, relokację, wyjazdy zagraniczne. Mało kto mówi i pyta o
prawdziwe talenty, o to co człowiekowi w duszy gra; mało kto szuka
zajęcia, które oprócz finansowej stabilności da mu satysfakcję i
szczęście.  Takiej postawy uczymy się od dziecka: obserwując swoich
rodziców, którzy rzadko pracują z pasją, poddając się edukacyjnej
ścieżce, która stawia na bylejakość i niewychylanie się z szeregu;
latami słuchając rad o wadze wykształcenia, ciężkiej pracy w szkole jako
gwarancji późniejszego stabilnego i korzystnego zatrudnienia.  

A coraz
częściej to właśnie nie tak. Młodzi ludzie –  bo to oni przeważnie
przeżywają największe zawodowe frustracje –  wchodzą na rynek pracy z
fałszywymi nadziejami i z oczekiwaniami, które oddają ich życie i
karierę w obce ręce.  Potem popadają w przygnębienie i marazm: bo nikt
mnie nie chce zatrudnić, bo szef to gbur, bo źle mi płacą.  Uważają, że
jeśli skończyli studia, znają języki, są gotowi do wielu poświęceń, to
zawodowy świat powinien przyjąć ich z otwartymi ramionami. A on ich
odrzuca, albo jeśli w końcu przygarnie, to zaczyna męczyć i eksploatować
tak, że przestają mieć ochotę na cokolwiek innego w życiu.

Antykariera – czyli kariera naprawdę

„To co naprawdę się liczy, to odnaleźć swoje powołanie, swoją rzekę”
– pisze Rick Jarow, autor książki „Antykariera, w poszukiwaniu pracy
życia”.  Szukamy całe życie –  niektórzy wiedzą od początku, inni
odnajdują tą rzekę, ten potok, żeby stwierdzić, że to jednak nie to,
niekiedy jedna droga prowadzi nas w miejsce, gdzie jest to czego
szukamy, chociaż trudno nam to było nawet nazwać, określić –  zaskoczeni
odkrywamy, że to jest właśnie to.

Przed nami wielkie zadanie: po pierwsze
znaleźć dla siebie przestrzeń, nie trawić czasu i energii w miejscach,
które nas wyłącznie obciążają i ranią, a po drugie pokazywać innym
ludziom, naszym dzieciom, co się naprawdę w życiu liczy, jak tego
szukać, szanować to w sobie, wydobywać na światło dzienne i
przekształcać w zawód.

Praca –  strefa rozwoju

Długa droga przed nami –  przede mną
również. To wcale nie jest proste. Przekracza naszą sferę komfortu, każe
się zastanawiać nad sprawami, które wolimy spychać na margines, każe
szukać i weryfikować swoje pragnienia.  Coelho, choć nazywany
szarlatanem z Brazylii, piszę czasem mądre rzeczy i słusznie zauważa
nasza paradoksalną naturę:

Ludzie zawsze myślą na odwrót:
spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym
dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze
by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili
obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani
przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy
nie żyli.

Pamiętajmy o tym w kontekście pracy. I
odważmy się szukać, bo zyskując poczucie bycia tam gdzie jest nasze
miejsce, zyskujemy  nie tylko satysfakcję i spełnienie, ale przede
wszystkim pełne, harmonijne życie.