Kolumb i marzenia

Prawdziwa
historia Krzysztofa Kolumba i wielu innych podobnych mu odkrywców,
podróżników, czy jeśli wolicie:  szaleńców opętanych marzeniami i wizją,
to nie pean pełen laurów i chwały, ale opowieść o klęskach i
samotności.  Kolumb słusznie zauważył, że „postęp ludzkości nigdy nie
dokonuje się za zgodą ogółu, a Ci którzy doznają oświecenia muszą całe
życie iść na przekór innym.” Splendor i zaszczyty przychodzą tylko na
chwilę, na co dzień jest rozczarowanie, niezrozumienie i walka o swoje
marzenia i ich właściwy kształt.

O
Kolumbie przypomniałam sobie oglądając „ 1492”-  film z Gerardem
Depardieu – opowiadający historię podróży przez ocean ku wybrzeżom
Ameryki. Piękna opowieść o tym jak bardzo ciężko być kimś innym niż
wszyscy –  jak strasznie skomplikowane jest stawanie wbrew całemu światu
i jak trudno jest go zmieniać na wzór swoich wyobrażeń i aspiracji.

Kolumb
umiera właściwie w zapomnieniu – los odbiera mu wszystko –  zaszczyty,
sławę, miejsce w historii, pieniądze, władzę. Nie staje się jednak, co
nadzwyczajne, zgorzkniałym i opuszczonym starcem, mówi, że tracąc
wszystko zyskał coś czego od lat nie miał: wolność. Czuje się spełniony
ponieważ najważniejsze marzenie jego życia ziściło się:  dowiódł, że
ocean można przepłynąć, że tam gdzieś daleko, za widnokręgiem
portugalsko – hiszpańskiego wybrzeża jest inny ląd – Nowy Świat.

Dlaczego
o tym pisze?  Bo prawie każdy z nas ma w sobie takiego marzyciela i
odkrywcę, który czeka aby wyruszyć w swoją podróż. Śni o czymś, pragnie
czegoś, coś –  może sam nie wie co –  kołacze mu się w głowie i wzywa na
pełne morze.

Mało
z nas jednak w tę podróż wyrusza. Najczęściej na drodze stają wymówki,
umiłowanie wygody, lenistwo, pragmatyzm, opinia innych ludzi, strach.
Tylko kilka procent marzycieli obudzi się ze snu w jaki oplata ich życie
i rzeczywiście zanurzy symboliczne wiosło w oceanie swojego życia.
Dzieje się tak przeważnie, kiedy coś w życiu się zawali, kiedy coś lub
ktoś zburzy podstawy naszej egzystencji, to na czym dotychczas
budowaliśmy nasze istnienie. Bywa, że jest to rozwód, choroba, śmierć
kogoś bliskiego, narodziny nowego życia, zwolnienie z pracy, wielka
wygrana lub nieopisana strata. Czasami, tak jak bohaterowi „Alchemika” 
śni nam się sen o skarbie, który czeka na odkrycie; czasami czujemy, że
nasze źródło wody życia, nasza witalność wysycha i szukając dla siebie
sposobu na zaspokojenie tego pragnienia odkrywamy ścieżkę w nieznane, w
gąszcz, gdzie może się jawić źródło naszego pragnienia i prawdziwe
przeznaczenie.

Być
prawdziwym marzycielem bywa ciężko; bo oznacza to między innymi
to o czym pisałam wyżej: alienację, klęski, których nie sposób uniknąć,
poczucie odstawania od świata i nieadekwatności. Z drugiej strony, być
marzycielem jest bardzo prosto: wystarczy jak Wojciech Cejrowski
sprzedać lodówkę i wyruszyć w pierwszą podróż, kupić rower i po prostu
pojechać przed siebie – tak jak młody chłopak z Kutna, który zwiedził
bez pieniędzy całą Europę, sprzedać kawalerkę i wybudować dom pod
Warszawą – tak jak Grochola, zacząć pisać na skraju bankructwa i
depresji tak jak Kalicińska, założyć firmę w garażu tak jak panowie z
Seattle; znani dziś głównie z systemu operacyjnego Windows itp. Życie
jest pełne takich przykładów, a sławę, bogactwo i szczęście znacznie
częściej zdobywają Ci, którzy na początku nic nie mają – poprostu nie
mają nic do stracenia.

Każda
– nawet najdłuższa podróż –  zaczyna się od pierwszego kroku – 
największe drzewo, wyrasta z mikroskopijnego nasionka, a silny pełen
mocy człowiek, zawsze najpierw jest niepewnym i bezbronnym dzieckiem.

Nikt
za Was nie zrobi tego o czym marzycie –  nikt za Was nie wymarzy
waszego marzenia. Świat trwa i rozwija się nie dzięki tym, którzy kiwają
głowami i równają do szeregu – tylko właśnie dzięki idealistom, którzy
mają odwagę mylić się i błądzić.  Wbrew logice i rozumowi, za to w
zgodzie z sercem.

Nie wystarczy chcieć i pragnąć – trzeba jeszcze zrobić ten pierwszy decydujący krok –  nie ma innego sposobu.

Po prostu TRZEBA się odważyć.