Bajka o czarownicy cz.3

Dziki podmokły las, w którym mieszka,
jest domem dla zwierząt i duchów przodków. Kości porosły już mchem i
dywanem paproci –  a drzewa szumią nad nimi pieśń zapomnienia.

Ci, którzy boją się życia i śmierci tu
nie trafią, las przerazi ich jak nocna mara –  liście będą skrzypieć
zbyt złowieszczo, gałęzie łapać za rękaw, a ptaki patrzeć szklanymi
oczyma.

Ci, którzy noszą wysoko głowę i śmiało
stawiają stopy, przychodzą do niej czasami, kiedy tęsknota za czymś
dzikim i głębokim staje się nie do zniesienia. Coś w nich, w środku,
woła i tupie, krzyczy w cichy dzień i pełną mroku noc, pohukuje, drapie i
uraża. Coś nie pozwala czekać.

Przychodzą.