Dzień MATKI w dwupaku

Dziś
Dzień MAMY. Dla mnie pierwszy –  jeszcze bez szans na  życzenia, co
najwyżej na troszkę bardziej intensywne skopanie od środka; jeśli
oczywiście Mała ma już w swoim prywatnym jacuzzi świadomość kalendarza i
świąt wszelakich…

Wszystkim
Mamom – w tym mojej –  życzę aby ich macierzyństwo było piękne i
budujące duchowo – mimo oczywistych trudów, wyrzeczeń i wątpliwości,
które na pewno każdą dopadają. Aby uśmiechały się do swoich dzieci i
widziały ten swój uśmiech odbity w ich twarzach –  w pogodne i gorsze
dni.

W
temacie macierzyństwa i ciąży, chciałabym wspomnieć o sprawie
przywilejów dla kobiet z brzuszkiem, która przewija się chyba na
wszystkich znanych mi frontach.

Jako głodna
wiedzy ciężarówka, czytam fora i blogi ciążowe, prasę tematyczną – 
rozmawiam z przyszłymi mamami i często słyszę narzekania na znieczulicę,
totalny brak współczucia czy wręcz chamstwo, które spotykają panie „w
dwupaku” na swojej codziennej drodze.

Zdarzyło
mi się grzecznie upominać o swoje prawa i nie wstydzę się tego.  Nie
spotkałam się z niechęcią czy złośliwością, chociaż fakt, zdarza mi się
łowić niezbyt przychylne spojrzenia, wolę jednak ich nie zauważać i nie
zajmować się nimi –  nie ma to dla mnie sensu. 

W
większości przypadków spotykam się z uprzejmością i ciepłem i o tym
chciałabym napisać. Raz – w parku pewna starsza Pani z wózkiem, zapytała
mnie czy to już prawie już: obdarzyła mnie wielkim, promiennym i
wspierającym uśmiechem. Innym razem, w autobusie, również starsza
kobiecina pogłaskała mnie po ramieniu życząc wszystkiego dobrego.

Takie
małe gesty, uśmiechy, ustąpienie miejsca z pogodą ducha, a nie łaską ,
że się musi –  kolorują mój świat.  Dziękuję za nie i jestem wdzięczna
–  bo nie chodzę po świecie taka całkiem przezroczysta- w końcu mój
brzuch to zapowiedź nowego życia- cudu- prawdziwe święto i wyjątkowy
czas, nie jakaś anonimowa fizjologia, która tylko przyciąga wzrok jak
pryszcz na czole.

To
prawda, że niektóre Panie mają krótką i marną pamięć, a Panom zdarza
się, brakuje wyobraźni.  Jednak większość osób nie odwraca wzroku i
rozumie, że brzuch wielkości arbuza jest dość ciężki i chętnie wspiera i
pomaga ciężarnym. Całą resztą “niewidomych” i “nierozumiejących”,  nie
warto się zajmować, całą resztę trzeba omijać i lekceważyć – świat
będzie piękniejszy, a my  –  ciężarówki mniej zestresowane.

Do
pozostałych zainteresowanych tematem: nie czekajcie aż świat się sam
zmieni, reagujcie.  Nie wstydźcie się swojego zaangażowania i
współczucia względem kobiety w zaawansowanej ciąży, która stoi w kolejce
za 3 młodymi panami w dresach, lub kiwa sie w zatłoczonym
autobusie nad roześmianymi nastolatkami zajmujacymi wolne miejsca.  
Zwracajcie uwagę na dobre wychowanie, zawstydzajcie niemych gapiów jeśli
trzeba.  To działa: przykład, a czasem grzeczne i stanowcze upomnienie
może zmienić czyjeś nastawienie. Co ryzykujemy?  Zwykle nic, najwyżej
złośliwy komentarz –  a satysfakcja i nauka dla nieczułych pozostaną.