Co karmi duszę

„Jakie
jest podstawowe pożywienie duszy? Niektóre kobiety do życia potrzebują
powietrza, nocy, światła, słońca, drzew. Inne karmią się tylko słowami,
papierem, książkami. Niektóre muszą skakać, giąć się i biec, bo ich
dusza łaknie tańca. Jeszcze inne tęsknią tylko za spokojem w cieniu
drzew.”

Clarissa Pinkola Estees “Biegnąca z wilkami”

Większość
ludzkich nieszczęść, depresji, niespełnienia, smutku, poczucia klęski i
drętwoty emocjonalnej wynika z głodu… duszy. Karmiąc ciało, zapominamy o
tym, że nie żyjemy tylko tym co wpada do naszego żołądka, ale potrzeba
nam także czegoś więcej: spełnienia, które dla każdego jest czymś innym.

Wydaje
mi się, że z jednej strony to coś co nazywamy „życiem duchowym” zanika.
Rozglądam się wokół siebie i kiedy patrzę w oczy śpieszących się ludzi,
wątpię, że karmią się czymkolwiek poza światem materialnym. Nawet jeśli
łapią w tym pędzie cokolwiek  duchowego, jakąś kulturę, religię,
medytację;  to obawiam się , że jest to takiej samej jakości jak “junk
food” rodem z Mc Donalda.

Z
drugiej strony, świat emocji i duszy nigdy nie był tak łatwo dostępny.
 Nigdy tak wielu ludzi nie korzystało z różnych form doskonalenia:
pomocy psychologów, poradników, warsztatów itp. Można mieć na ten temat
różne opinie; są dobre i złe, ale moim zdaniem, to czego nam najbardziej
w życiu duchowym brakuje, najczęściej możemy dać sobie wyłącznie my
sami. Zewnętrzny świat może nam pomóc, zainspirować, popchnąć ku
zmianom, zachęcić i wesprzeć – ale głównej pracy, jaka jest do
zrobienia, nikt za nas nie wykona. Nie ma tak, że siądziemy, posłuchamy,
poświęcimy tydzień na warsztat, wydamy 1000 zł na dobrego terapeutę,  a
cała reszta spłynie na nas jak cudowne oświecenie – opromieni i
rozwiąże wszystkie problemy.

Uważne
życie: wsłuchiwanie się w potrzeby duszy i ciała; cisza, w której
jesteśmy w stanie się zatrzymać bez przerażenia czy onieśmielenia samym
sobą – to taki dziki las, pełen jam, złamanych drzew i jaskiń gdzie
kryją się prawdziwe skarby i odpowiedzi na pytania, które kołaczą się w
nas, czasem bez sensu; bez odpowiedzi.  To co się tam znajduje może nas
na początku przerazić: w końcu instynktownie dążymy do światła, a zdarza
się , że napotykamy tam ciężki, nieprzemakalny mrok, który skutecznie
nas odstrasza i zatrzymuje w drodze do rozwoju. Cała sztuka w tym, aby
przez ten pierwszy strach przejść: rozproszyć go i zobaczyć co kryje się
za nim –  co się z niego wyłania – posprzątać w nim; w sobie i
dowiedzieć się co się za nim kryje. Ta wiedza wyzwala i uszczęśliwia –  a
co najważniejsze daje wiedzę o tym jak dalej żyć.

Idzie
lato, urlopy.  Fajnie byłoby zrobić sobie wolne od świata;
niekoniecznie z tabunem ludzi wokół; może w samotności, w ogrodzie,
niekoniecznie bardzo daleko stąd. Usiąść i zastanowić się co karmi naszą
duszę, co jest moim największym smutkiem, głodem, potrzebą?  Dać sobie
to czego nam najbardziej na co dzień brakuje, nauczyć się tego
obdarowywania i zabrać ze sobą  –  nie tylko na kolejne wakacje , ale
także na cały rok.  Aby być bardziej promiennym, sytym życiem, radosnym i
spełnionym. Czego sobie i Wam na to lato życzę.