Koniec i początek

I
mamy koniec. Dziesiątka była dla niektórych strzałem w sam środek, albo
przypomniała o pudle. Okrągłą ciszą zamknęła cykl pierwszych lat
dwudziestego pierwszego wieku i zdmuchując nam w nos śnieg z okiennego
parapetu odchodzi daleko, aby już nie powrócić.

To
był dla mnie rok pożegnań i powitań, rok zmian, zamykania drzwi i
otwierania okien – rok remontów i remanentów – oczywiście udany ale
także męczący –  bo głównie znużenie czuję tego ostatniego dnia.

Rok
zaczął się dla mnie już ze świadomością tych nadchodzących przeobrażeń
–  szeroko otwartymi oczyma patrzyłam w przyszłość, zaufałam jej –  i
jak zwykle się nie zawiodłam.  Wiosną rosło we mnie nowe życie –  jak
pączki i zielona trawa nabierało ciała i ubierało się w imię, aby latem
rozkwitnąć jak dojrzały owoc, rozkrzyczeć się i przepoczwarzyć lipcowym
rankiem, w zdziwieniu, w uldze i zachwycie że to już.

Świat
się zmienił, z każdym dniem jak w prostej medytacji odnajduję drogę do
siebie, do dziecka, którym mnie los obdarzył, staram się siebie nie
zatracić –  jak na huśtawce balansuję pomiędzy miłością własną i
niewłasną –  żongluję uczuciami –  może nie jak magik w cyrkowym
świecie, ale coraz sprawniej, coraz szybciej i z większą niż kiedyś
pokorą wobec wielkiego tajemniczego TWÓRCY ŻYCIA.

Jedenastka
to moja dobra liczba  –  jedenastego się urodziłam. Nowy Rok będzie
więc dobry –  szczodry, tak czuję i tak chcę – otwierając ramiona i
wyciągając w jego kierunku ręce.

Niech taki będzie i dla Was. 

Szampańskiej:)