Obojętność kontra odwaga

Foto: tumblr

Czytam książkę –  wywiad –  z Markiem Edelmanem, pt. “Bóg śpi”. O życiu w getcie, ale też o życiu w ogóle, o sensie istnienia, o tym, czego w ludzkiej kondycji braknąć nie może; bo staniemy się na powrót tylko rozumnymi małpami. 

Rzadko zastanawiamy się nad tym jaki mamy wpływ na otaczający świat, na to co staje się normą, zwyczajnością, na to co zadziwia i bulwersuje. Mamy wpływ. Codziennie i bez ocierania się o heroizm.  “Jak się przyglądasz złu  – mówi Edelman – i odwracasz głowę albo nie pomagasz, kiedy możesz pomóc, to stajesz się współodpowiedzialny. Bo twoje odwrócenie głowy pomaga tym, którzy dopuszczają się zła. ” I nie ma tu mowy o wielkim ludzkim bohaterstwie, ale o zwykłej ludzkiej przyzwoitości. O tym, żeby mieć odwagę stawać w obronie tego, w co się wierzy; na zewnątrz i wewnątrz siebie.

Świat się skurczył i zgnuśniał; a my zobojętnieliśmy. Zobojętnieliśmy na innych, na słowa, na własne cierpienie i psychiczną niewygodę. Nie widzimy i nie słyszymy, a może zwyczajnie nie chcemy słyszeć i widzieć?

Ania Maria Jopek śpiewa:

“Ode mnie tak mało zależy tu
I dzień po dniu mija bezradnie w bezpiecznym milczeniu.
Czemu mi brak wiary, że mogę zmienić świat wokół mnie
Gdy tylko chcę?

Pamiętaj, że dobroć nawet w najgorszy czas,

Pomoże nam, ocali nas.

Ode mnie tak wiele zależy tu.(…)”

I obojętność i odwaga i to czy widzę, czy udaję, że mnie nie ma. To ja wybieram.  I Ty też. I Ty. Każdy.