Po kawałku

Najważniejsza cierpliwość. Obecny człowiek chce tu teraz, zaraz, już. To wyklucza małe kroczki, drobne odmiany, małe korekty, które ostatecznie wytyczają nowy kierunek.
Jeśli coś chcemy zdobyć, osiągnąć, przeżyć, musimy sobie na to dać szansę. Robiąc mały kroczek. Nie wybiegając myślami do mety. Duży cel – owszem. Ale trzeba go podzielić na etapy, te na etapiki, etapiki na momenty, momenty na chwile i cały czas być w tej danej, obecnej, określonej chwili. I ta obecność ociera się o medytację. To też można wyćwiczyć.
Wtedy udaje się cieszyć pracą, sportem, życiem po prostu.
Prawda?

Chyba po raz kolejny trafiłam na coś, co potrzebowałam przeczytać. I chyba wiem, czemu Twoje słowa jakoś do mnie trafiają, a nie irytują, jak wiele pozytywno-motywacyjnych rzeczy – są takie bezpretensjonalne.
Małymi krokami. Tak. Czasem, kiedy bałagan w wielu rożnych sferach robi się nieznośny, zaczynam od rzeczy zupełnie nieważnych. Poukładam skarpetki w szufladzie – i już jest poczucie sprawstwa. Albo zrobię jakiś drobiazg gdzieś, gdzie teoretycznie nie jest mi po drodze. Maja Lidia Kossakowska w kilku miejscach w książkach i opowiadaniach powtarzała: Rusz kamień, a wywołasz lawinę. Rusz kamień, a upadnie imperium.
Idę zrobić sobie herbatę.