Praca na całe życie

Czy wiecie jak  zwykle zwalnia się dealerów maklerskich, szefów największych firm, managerów w korporacjach? Wszystko jest dokładnie zaplanowane i utrzymywane w największej tajemnicy, aż do godziny zero. 

Przychodzisz do pracy, parzysz kawę, prosisz sekretarkę o mleczko. Siadasz w fotelu, nic nie podejrzewasz. Naciskasz guzik startu, uruchamiasz komputer i ze zdumieniem stwierdzasz, że nie działa. W tym momencie stają w drzwiach: przełożony, szefowa HR, czasem ktoś jeszcze. Pada niewiele słów: “niestety, tak nam przykro, z przyczyn niezależnych, proszę tu podpisać, do widzenia”. Po fali kilku zasłabnięć, w pewnej firmie wzywa się dodatkowo karetkę, która czeka w podziemnym garażu, gdyby konieczny był lekarz. Korporacyjne x lat, pakujesz w asyście czujnych oczu do kartonowego pudełka. Ramka na zdjęcia, jakiś notes, kilka drobiazgów, oczywiście bez znaczenia. Potem się wychodzi w przestrzeń, w ciszę, z którą nie wiadomo co zrobić. Nie ma służbowego auta, nie ma dobrze oswojonej miny zwycięzcy, jest tylko coś jak kac: słodko – słony smak porażki.

Jak to się kończy? Czasem tak jak tutaj, czasem gorzej. 

Ryzykowna lokata

Prosta ludowa mądrość mówi, aby nie wkładać wszystkich jajek do jednego koszyka. Nie inwestować całej energii, sił i czasu w jedną część życia. Bo jak się zbije, jak się stłucze, to jest tragedia. Nic nie zostaje. Ale kto by tam słuchał ludowych mądrości. 

Powiecie, że tak już, że tak wygląda współczesne życie, dzisiejszy świat. Takie są wymagania, oczekiwania, kto nie ryzykuje, kto nie działa na krawędzi, ten nic nie osiągnie. Może dodacie, że tylko ten kto wiele daje, może wiele otrzymać. Od świata, od korporacji. Ale nawet jeśli, to co z tego? 

Równowaga głupcze!

To co jesteśmy winni: przede wszystkim sobie, to równowaga. Jest praca, są relacje międzyludzkie, często jest rodzina, odpoczynek, wakacje, pasja, hobby, chwila wytchnienia.  Jeśli z całej wyliczanki zostaje właściwie wyłącznie praca, bo na resztę nie starcza ani sił, ani czasu, to dochodzimy do sytuacji granicznej. 

Bo co będzie, co nam zostanie, kiedy odpadnie ten jeden element, ten na którym budujemy wszystko? 

Profesor Rao, którego lubię cytować, mawia, że życie toczy się kołem, a koło nie powinno być garbate.  Nie wierzy tym, którzy twierdzą, że żona się z nimi rozwodzi, własne dzieci nie chcą ich znać, domowy jamnik gryzie ich po kostkach jak intruza, ale podkreślają, że przynajmniej w pracy wiedzie im się świetnie.  To tak nie działa. A nawet jak działa, to tylko do czasu. Bo może przecież przyjść taki dzień jak wyżej. I co wtedy? Co robić, jak żyć?  

Impas…

Człowiek pierwotny, pracował tyle, by się wyżywić. W społeczeństwach, które bazowały na zbieractwie było to około 2-3 dni w tygodniu. Dziś przeciwnie, pracujemy tyle, że nie mamy czasem czasu spokojnie zjeść. Nie mamy czasu gotować, nie starcza nam go, żeby tulić własne dzieci, mijają nam tak lata i bywa, że całe życie. 

Pragniesz dołączyć do czterdziestokilkuletniej elity zarządczej z wrzodami żołądka i na granicy zawału? Żyj tak dalej. W końcu za wszystko się w życiu płaci, wiesz to aż za dobrze. Życie też wystawia rachunki. Bywa, że tak wysokie, że nie spłaci się ich do śmierci.

Równowagi nie znajduje się w wiecznym rozkroku. Nie wierzysz? Stań w ten sposób, a potem poproś kogoś, by cię popchnął. Utrzymasz się na nogach? No właśnie. 

Wyjście?

Nie chodzi rzecz jasna o to, by rezygnować z pracy, rozwoju, bo to nas napędza, wzbogaca, nie wspominając już, że zapewnia nam byt. Tylko czy na pewno, walka o byt, ma być wszystkim? Czy te przysłowiowe jajka, cały swój walor, całe swoje bogactwo, należy lokować w jednym miejscu?

Goethe, dawno temu, pisał, że to co najważniejsze, nie może być na łasce tego co mniej ważne. Jak więc uniknąć niezdrowej zależności?  Jak nie wpaść w pułapkę życia na cudze konto? Aktualizując często własne wartości i sprawdzając, jak daleko jesteśmy od własnych ideałów. 

To praca na całe życie, ale nie warto się z niej zwalniać. Dobra wiadomość jest taka, że nie mogą nas z niej wyrzucić. Wszystko  więc w naszych rękach.