Wypaść z torów

Żyjemy
jak kolejka wąskotorowa. Od stacji do stacji.  Rano wyruszamy w podróż,
rozmieniamy czas na przystanki,  zakręcamy o zmroku i wracamy do
hangaru pod nocne niebo ciężkie od gwiazd. Czasami coś nam wypadnie,
czasami zatrzymamy się w polu żeby popatrzeć w pustkę, ale rozkład jazdy
codzienności zdaje się być jedynym wyznacznikiem udanego życia.

Dlatego
czasami trzeba zmienić trasę. Wykoleić się, odmówić dalszej harówki,
odpuścić sobie czas jak koraliki na sznurku, przestać odliczać i
zapomnieć o przystankach.

Wyjechać.

Zapuścić się w nieznane, zapomnieć, zgubić żeby się odnaleźć.

W
nowym jest tajemnica i szorstkość; niebo nad głową kończy się gdzie
indziej, a myśli zaczynają krążyć wokół spraw do tej pory niedostępnych i
nieoczekiwanych.  Można przewietrzyć piwnice umysłu, wysypać z piaskiem
z butów kamienie uwierających problemów, zamachać ramionami i poczuć
 wreszcie lekkość i niewinność, co zapodziała się nie wiadomo gdzie.

Pozdrowienia z wybrzeża!