W dół rzeki

Bywają takie dni, tygodnie, kiedy
wewnętrzne światło, które nas prowadzi, nasz ogień, czy jak kto woli
„drive”, napęd, który wyrywa nas ze snu co rano, przygasa i ledwo
majaczy za horyzontem. Nic nas nie pcha do przodu, przeciwnie; mamy
wrażenie, że wózek który przyszło nam ciągnąć jest tak ciężki, tak
wyładowany bagażem codzienności, że po prostu nie sposób ruszyć z
miejsca. Niektórzy nazywają taki stan „dołkiem” inni spadkiem nastroju, 
jeszcze inni wspominają o wypaleniu.

Czasami tak po prostu bywa; że się idzie
w dół rzeki, że się zawadza o krzaki, spóźnia, gramoli i nieudolnie
pokonuje metr za metrem. Gwiazdy na niebie niby te same, ale w nas coś
się tłucze, smuci i nie daje spać.   Czasami trzeba się pobłąkać po
ostępach, odpuścić sobie  buty na wysoki połysk.

Czasami samo “być”, to już jest bardzo dużo.

Nie codziennie jest się bohaterem.  W
szale codziennej wydajności i efektywności, zapominamy, że fizycznie i
psychicznie, w wakacje, od święta, raz na jakiś czas, warto puścić te
wszystkie „muszę, powinienem, zostało do zrobienia”. Siedzieć i się
gapić. Smucić,  jeśli jest czym, uronić łzę, poczuć  żal, że coś nie
wyszło, zrobić miejsce na to co będzie, oczyścić pole dla radości.
 Zostawić za sobą maski; dobre miny do złej gry, uśmiechy od parady.
Niech sobie płynie: ten nastój, ta rzeka uczuć: niech się zmienia jak
chmury na niebie, niech niesie to wiatr, niech muska to cisza. 

Przyszło to i pójdzie.