Alchemia kuchni: czyli przepis na smutek

Po tych wszystkich postach, które przeczytałam na tym blogu, nasuwa mi się pytanie, a może wołanie o pomoc. Dużo piszesz o tym, jak sobie radzić ze smutkiem, o wewnętrznym spokoju, ale… ojeju, co zrobić, gdy coś w środku naprawdę pękło i czujesz, że już się nie odstanie? Czy Ty (jeśli nie jest to zbyt osobiste pytanie) miałaś kiedyś taką sytuację, że za cholerę nie widziałaś żadnego promyka słońca? Czytam tak sobie Ciebie od dłuższego czasu, podziwiam, uspokojam się tu, a z drugiej strony pojawia się myśl (nie miej mi tego za złe, to tak samo z siebie wychodzi), a więc pojawia się myśl, że być może łatwo być szczęśliwym, gdy ma się rodzinę, gdy ma się dzieci, gdy ma się po prostu wokół siebie miłość… Sama, w nie tak dawnym okresie, gdy przebywałam 'w moim małym niebie', przekonywałam ludzi, że szczęście tkwi w nich, że nie jest uzależnione od innych, że można być szczęśliwym nawet będąc 'w depresji', jak to pisał przytoczony kiedyś przez Ciebie de Mello. Tylko, że gdy wypadłam z mojego 'szczęścia', gdy się skończyło… ech, teraz już nie wierzę w żadne z tych ładnych słów, wszystko to dla mnie bujda, a cierpienie wcale nie jest tak piękne, jak się je opisuje w książkach. Czy masz jakiś pomysł, jak sobie poradzić, gdy "się żyje
jakby serce pękło i nic się nie stało"? Wiem, że mi nie pomożesz, że nikt mi nie pomoże, dopóki sama sobie nie pomogę, a jednak pytam, a jednak proszę, amen.

napisał: aniooool 2011/05/09 18:58:58

Ahh, aż się rozpłakałam, czytając Twoje słowa. Może po prostu dziś mam tragiczny dzień. Staram się widzieć to wszystko jako chmury, które kiedyś przejdą, ale … nie wiem, nie wiem…
Najgorsze jest to, że ja wcale nie chcę żadnych niespodzianek od życia, żadnych prezentów. Jestem małym obrażonym dzieckiem, skoro życie nie dało mi tego, czego tak bardzo pragnęłam, to niech zupełnie da mi spokój. [tak, widzę maleńkim obiektywnym okiem głupotę i żałość takiego zachowania]
Dziękuję za ciepłe słowa i wirtualne tulenie, staram się być twarda, a jednak czasem nie umiem, czasem trzeba mi obecności innych, dziwna sprawa. Milimetr po milimetrze… i nagle pięć cenymetrów z powrotem, i znów od nowa…
Pozdrawiam serdecznie!

napisał: aniooool 2011/05/09 22:27:50