Powiedz mi co śnisz, a powiem Ci…

Sny, te nocne zjawy utkane z myśli i
dziennego światła są integralną częścią naszego życia i towarzyszą nam
od okresu płodowego. Nie ma ludzi, którzy nie śnią – tak jak nie ma
takich, którzy żyją bez tlenu, ale spora część z nas nie pamięta swoich
snów. Przywiązanie do onirycznych symboli jest stare jak świat: sny
pojawiają się w Biblii, w przekazach starożytnych, towarzyszą praktykom
szamańskim wielu plemion; są elementem wspólnym dla wszystkich ras i
kultur.

Carl Gustav Jung zwykł mówić, że „w
każdym z nas jest ktoś, kogo nie znamy. Ten ktoś przemawia do nas w
snach i tłumaczy, że widzi nas zupełnie inaczej, niż my siebie”.
 Sny są furtką, przez którą wypuszczamy z umysłu emocje i przeżycia
jakich doznaliśmy na jawie. Są także oknem na nasz wewnętrzny świat,
wielką wieżą o tysiącu pięter, z której niewyraźnie i niedosłownie,
widać to czego zobaczyć nie chcemy.

Nasz mózg jest przedziwną konstrukcją.
Wydaje nam się , że w swojej inteligencji i rozwoju doszliśmy na wyżyny i
szczyty możliwości –  jednak w gruncie rzeczy, jesteśmy głupsi od
naszego umysłu. To czego  na jawie doświadczamy, jest przez świadomy rozum
cenzurowane. Nie wszystkie informacje jakie do nas docierają są
rejestrowane, nie wszystkie emocje odczuwane w sposób zauważalny,
niektóre bodźce nasz mózg przetwarza w nieświadome komunikaty;
cenzuruje, woaluje aby nas chronić.

Wydaje się nam często, że jesteśmy
gotowi na prawdę o sobie i swoich relacjach ze światem; że nieskończone
właściwości i nieodkryte talenty naszego rozumu to coś, co moglibyśmy
przyjąć jak cenny dar  –  po prostu z dnia na dzień – odpakować jak
pudełko z kokardki –  wyjąć, założyć i używać. Jest jednak inaczej: 
nasza nieświadomość i kłamstwo, które nasz umysł funduje nam i odkrywa
potem kawałek po kawałku, jest ratunkiem i remedium. Gdybyśmy zobaczyli
wszystko takie jakie jest, bez ubarwień, kolorowania i zaciemniania; być
może nie bylibyśmy w stanie znieść tej prawdy o sobie; moglibyśmy
oszaleć od natłoku uczuć, wiadomości i zawalić się jak mały domek pod
śnieżną lawiną.

Sny są więc takim odkłamywaniem i
objaśnieniem rzeczywistości, które odbywa się za zasłoną i na raty.
Zasypiając przeżywamy emocje dnia codziennego, porządkujemy myśli,
wyciszamy się i dajemy naszemu umysłowi czas na regenerację.  Nie bez
powodu rano sprawy wydają się prostsze i mniej obciążające niż
wieczorem, nie bez powodu mówimy, że przed podjęciem decyzji, „musimy
się z czymś przespać”. Jest to jednak tylko jedna warstwa  marzeń
sennych. Inna to właśnie odkrywanie prawdy o sobie i świecie  – o jakiej
pisał Jung.

Sny są ogromną skarbnicą wiedzy i
objawieniem –  pod warunkiem, że nie zaczynamy ich trywializować.
 Interpretacje rodem z senników, np. śnić ząb –  śmierć w rodzinie, nie
mają nic wspólnego z senną rzeczywistością i zamiast pomagać, zubożają
nasze interpretacje.  Symbole senne są z jednej strony wspólne dla
naszej kultury  –  ale z drugiej oznaczają zupełnie co innego dla
każdego z nas. Drzewo o silnym, zdrowym pniu inaczej kojarzy się młodej,
wychowanej w mieście dziewczynie, a inaczej starszemu mężczyźnie,
który  przeżył kilkadziesiąt lat w symbiozie z naturą. Myśląc więc o
swoich snach musimy przede wszystkim odwoływać się do własnych skojarzeń
i uczuć: rozbierać je na części, oglądać śrubka po śrubce, analizować
emocje i szukać zawoalowanej własnej prawdy.

Ważne sny śnią mi się w zawsze w
przełomowych momentach życia. Bywają tak niezwyłe i plastyczne, że można
by na nich budować baśnie. Bardzo je szanuję i odczuwam wielką
wdzięczność dla mojej nieświadomości za te prezenty podarowane
ukradkiem, bez słowa i bez oczekiwania rewanżu.

Zachęcam do uważności na to o czym
śnicie, do zapisywania, analizowania i próbowania złamania sennego
szyfru.  Jeśli prawi pół życia spędzamy śpiąc, to sny muszą mieć sens. 
Szkoda byłoby go zmarnować i pozostawić w mroku tajemnicy.

Niekoniecznie słodkich – ale mądrych snów.