Bajka o czarownicy cz.2

Kiedy noc walczy z dniem o panowanie nad światem zbiera swoje ciężkie
spódnice w dłonie i wychodzi w szaro – blady świt. Drzewne gałęzie i
opadłe liście szeleszczą pod jej stopami, kiedy szurając twardo po
śpiącej ziemi wchodzi w cichy, głuchy las. Czasami przylatują  ku niej
ptaki, siadają jej na ramionach i kiwając miarowo dziobami towarzyszą
jej codziennej drodze. Ludzie boją się jej i unikają ścieżek, którymi
zwykła chodzić. Kiedy spotyka ich w lesie, czuje rodzący się w ich
sercach niepokój. Niektórzy, szczególnie Ci o wrażliwych sercach oraz
małe dzieci –  poznają w niej  to co skrywa pod przydymionym odzieniem.
Otwierają szeroko oczy, ich źrenice robią się okrągłe jak świat, a usta
składają się w nieśmiały uśmiech tęsknoty. Jest tą która wie, jest tą
która przychodzi z wczoraj i z jutra. Leczy rany, oczyszcza duszę,
naprawia to co zepsute. Pod jej wzrokiem połamane ludzkie serca
zarastają tkanką ciała, trudy podróży odchodzą na ciemną półkę umysłu, a
łzy schną. Mówi schrypłym, twardym głosem, ma silne ręce i szerokie
czułe biodra. Kołysze w nich ludzkie marzenia, pielęgnuje tęsknoty i
gorzkie dzbany rozczarowania. Głaszcze je potem, jak tłuste brzuchy
niemowląt, opowiada bajki o życiu i czule układa do snu. Nadchodzi
dzień, odchodzi noc, nadchodzi noc , odchodzi dzień. I tak od wieczności
ku wieczności.

Świat mija a ona w nim.