Elitarna grupa

Lekarze i psychologowie, którzy zajmują się leczeniem i wsparciem chorych
na choroby nowotworowe zauważyli, że osoby te można podzielić na trzy grupy.
Około 15 -20 % pacjentów podświadomie, lub nawet świadomie, chce umrzeć. Rak
spada im z nieba. Jest rodzajem ucieczki od problemów. Nie odczuwają żadnych
dramatycznych uczuć w związku z diagnozą, nie ma wybuchu rozpaczy ani stresu,
który zwala z nóg. Kolejna grupa: około 60 
do 70 % myśli głównie o tym aby zadowolić lekarza, czy członka rodziny.
Robią co im się każe, ale zachowują się trochę tak, jakby to nie o ich życie w
istocie chodziło. Zaledwie 15 do 20 % pacjentów to tzw. fighterzy  – czyli wojownicy, którzy  mobilizują wszystkie swoje fizyczne i
psychiczne zasoby, aby poradzić sobie z chorobą. 

W zwykłym, zdrowym życiu jest podobnie. 
Około 20 % populacji to ludzie pogodzeni z tym, że ich życie jest pasmem
udręk;  takim biegiem z górki w kierunku
śmierci, która jak wiadomo wszystkich nas czeka. Kiedy się tak bezwolnie
biegnie, na łeb, na szyję, nie ma czasu się rozglądać, nie ma czasu się
zastanowić. Coś nas pcha, siła rozpędu niesie gdzieś przed siebie; tu się
wywrócisz, tam wpadniesz na ścianę, ale wiadomo, jest jak jest, nic nie
poradzisz. 

Kolejna spora grupa, żyje aby zadowolić innych. Mama, tata, babcia, mąż,
żona, dzieci –  jest tyle dusz, którymi
trzeba się zająć, których marzenia trzeba spełnić, tyle oczekiwań, które się
przed nami stawia, że już właściwie nie wiadomo, o co w tym wszystkim chodzi. O
czym ja marzę, czego chcę, co jest celem mojego życia, jaką władzę mam nad
swoimi myślami i decyzjami jakie podejmuję? To są pytania, których grupa ta
unika, bo wytrącają ją z ciepłej i okopanej argumentami strefy komfortu. „Gdybym
urodził się gdzie indziej, gdybym nie musiał tego, czy tamtego, gdyby życie się
lepiej ze mną obeszło; wszystko byłoby inaczej” 

Ci ludzie
często szukają pomocy i wsparcia w różnych miejscach, ale tak naprawdę robią to
dla świętego spokoju i czystego sumienia. Mówią później: “wiesz, ci lekarze,
terapeuci, ten coaching, warsztaty, to bujda na resorach; na mnie to nie
działa, ja jestem zbyt skomplikowany, co oni o mnie wiedzą, nic mi nie pomogli,
życie to nie bajka, nie ma miejsca na sentymenty”. Idą później swoją drogą,  pogodzeni mniej lub bardziej z tym uczuciem
łagodnej desperacji; w ich słowniku króluje muszę i powinienem. 

Tych, którzy szukają i  naprawdę chcą
znaleźć jest bardzo mało. Tych, którzy podejmują trud zmiany jeszcze mniej.
Tych szczerych ze sobą; otwartych na siebie, zaledwie garstka. Bo szczerość
kosztuje. Bo prawda w oczy kole, bo wiara w to, że inni grają nami jak kukiełką
w teatrze to wygodna wymówka. Łatwiej jest zrzucić odpowiedzialność na zły los
niż wziąć ją na własne ramiona.  Bo żeby
podjąć decyzję o tym, że chce się żyć po swojemu, trzeba stanąć oko w oko z
żywym życiem i się nie przerazić. A potem wybierać jeszcze nie raz, nie dwa i
nie dziesięć. Bo trzeba być odważnym. 

A  Ty – właśnie Ty –  w której grupie jesteś?