Gorzej niż sraczka

Foto: bubblews.com

Chodzę sobie i myślę o tym życiu. O rozwoju. O sukcesie. O sile i jej braku. O determinacji i słabości, o przeszkodach i mostach. Od tego myślenia czasem boli głowa. Wierzcie mi lub nie, ale myślenie bywa zmorą. Wirusem gorszym od przysłowiowej sraczki, który czepia się i nie puszcza latami. Niektórych nie puszcza nigdy.(Daj Boże!) 



Myśleć jest niewygodnie, myśleć jest czasami strasznie, ale NIE myśleć: to jest dopiero nieszczęście. W krótkich przerwach od myślenia, niemyślenie bywa zbawienne i działa wręcz terapeutycznie. Ten kto nigdy nie przestaje myśleć, ten prędzej czy później utonie w swoich myślach jak w stawie. Na nic machanie rekami, na nic konwulsyjne ruchy bioder. Umysł przepełniony jest jak samochodowy bak. Bardziej do pełna nie da rady. Wyleje się, zapali, będzie dym. 

Jak masz za dużo, usiądź i nie myśl. Odganiaj myśli niewybrednie, używaj rąk i nóg, a jak trzeba to wrzaśnij, niech idą won. Wrócą jak będzie trzeba, a tymczasem odpocznij. Myślenie szkodzi w nadmiarze, w niedomiarze szkodzi jeszcze bardziej. 

Z tego myślenia, co to dopada mnie bez przerwy i ciągnie za rękaw, zawsze wynika dla mnie coś niespodziewanego. Bo niby dawno wiem, a przecież nie wiem. Niby to oczywiste, ale przecież do tej pory pływałam ledwo po powierzchni. Niby dwa razy dwa jest cztery, ale co z tego. 

Czasem na wierzch wypływa taka myśl, takie zdanie, które wiele zmienia, które sprawia, że trybiki w głowie zaczynają wpadać na swoje miejsce, a logika przypadku układa się w słowa, które znaczą wszystko. Dla mnie. Dla Was nie muszą. Weźcie moje, albo wymyślcie własne. 

****

“Ona ma siłę, nie wiesz jak wielką”

Choćby się słaniała na nogach, choćby działała jak w malignie, to jak się uprze, to da zaprze, to da radę. Wszystkiemu podoła, wszystko zniesie. 

 Obserwuję na co dzień kobiety. Wiele kobiet. Te piękne i te takie sobie, te pewne siebie i te, które zapomniały dawno, że każda ma to “coś”. 

Obserwuję je i widzę jedno: w kobietach jest nieprawdopodobny potencjał. 

Kobiety są niesamowite. Czasami patrzę na nie i czekam kiedy zaczną świecić. Buzuje w nich energia i siła, która naprawdę może zmienić ten świat. Nie wojną i nie rokoszem. Czymś więcej. Czym? Jeszcze nie wiem, ale wiem, że mam rację. 


Tak, Ty też to masz. 

****

Kto z Was zmaga się z trudną sprawą? Kto latami próbuje rozwiązać nierozwiązywalne? Miesiącami szukając wyjścia, mówiąc: “to się w końcu musi udać, wszystko się kiedyś ułoży” itp? Gdybyśmy energię, którą wkładamy w sprawy beznadziejne, włożyli raczej w to, co naprawdę warto budować, to świat pełen byłby ludzi, którzy na drugie mają “Sukces”. 

Często największa odwaga to odpuścić. Ukłonić się, podziękować za doświadczenie i powiedzieć:  “od dziś już się w tym nie babram”, “To nie moja wojna, nie  moje klocki” – idę na swoje podwórko.” 

Na nic modlitwy do świętej Rity, patronki spraw beznadziejnych.  Na nic ból i łzy. Jak się nie da, to się nie da. Nie zmienisz drugiego człowieka, nie wymażesz przeszłości, nie zrobisz cudu, ludzkimi rękami. 

Możesz zaakceptować. 

Możesz iść gdzie indziej. Możesz się wypiąć i powiedzieć: BASTA.  To co jest możliwe, jest możliwe. Wiesz dobrze w środku, jak odróżnić jedno od drugiego. Przestań się okłamywać, wszystko będzie jasne.  

Tak, to też o Tobie. 

****

Droga do sukcesu, jest zawsze w budowie. 

Sam zdecyduj, czy nią pójdziesz.