“Kiedyś
byliśmy plamkami w oceanie, potem rybami, następnie jaszczurami i
małymi ssakami, a wreszcie małpami. I mnóstwo nas było pomiędzy. Ta ręka
była niegdyś płetwą, była także szponem! W moich ludzkich ustach mam
ostre kły wilka i siekacze królika, i żujące zęby krowy! Nasza krew jest
słona jak morze, z którego wyszliśmy! Kiedy ogarnia nas lęk, nasza
skóra zachowuje się, jakby rosło na niej futro, które powinno się
zjeżyć. Jesteśmy historią. Wszystko, czymkolwiek stawaliśmy się w naszej
drodze, wciąż w nas jest.(…) Kiedy się boimy, stare partie naszego
umysłu chcą się zachowywać, jakby były wciąż w głowie małpy, i
zaatakować. Małpa reaguje. Ona nie myśli. Bycie człowiekiem polega na
tym, by wiedzieć, kiedy nie być małpą, gadem czy którymkolwiek z dawnych
ech.”
byliśmy plamkami w oceanie, potem rybami, następnie jaszczurami i
małymi ssakami, a wreszcie małpami. I mnóstwo nas było pomiędzy. Ta ręka
była niegdyś płetwą, była także szponem! W moich ludzkich ustach mam
ostre kły wilka i siekacze królika, i żujące zęby krowy! Nasza krew jest
słona jak morze, z którego wyszliśmy! Kiedy ogarnia nas lęk, nasza
skóra zachowuje się, jakby rosło na niej futro, które powinno się
zjeżyć. Jesteśmy historią. Wszystko, czymkolwiek stawaliśmy się w naszej
drodze, wciąż w nas jest.(…) Kiedy się boimy, stare partie naszego
umysłu chcą się zachowywać, jakby były wciąż w głowie małpy, i
zaatakować. Małpa reaguje. Ona nie myśli. Bycie człowiekiem polega na
tym, by wiedzieć, kiedy nie być małpą, gadem czy którymkolwiek z dawnych
ech.”
Terry Pratchett
1 komentarz
數據發掘