Ja wystarczy

Granatowe niebo drżało i jęczało,
przygniatane nadchodzącą burzą. Gdzieniegdzie prześwitywały ciągle
gwiazdy, ale szybko chowały się za chmury gonione wiatrem, jakby same
potrzebowały schronienia, jakby ten nocny spektakl także je przerażał i
onieśmielał. Nad miastem hulała rześka bryza. Orzeźwiające powietrze
wywabiło na balkony uschniętych od upału mieszkańców, koty kładły się na
chłodnym bruku, a kwiaty wreszcie podnosiły głowy, z ulga odpoczywając
od palącego słońca. 

“Nikt nie rodzi się po to, aby stać się
kimś innym” – zagrzmiało w moich uszach z pierwszym burzowym błyskiem.
 Przyszło do mnie niespodziewane i mocne, kazało usiąść, zaklinać
ciemność, wysupłało łzę spod powiek. Jestem i to wystarczy –
powiedziałam przy kolejnym łoskocie – tak cicho, że słyszało mnie tylko
moje serce. Drżałam od pierwszych kropli deszczu, szumiało mi w uszach,
płynęło oddechem przez ciało. “Nikt nie rodzi się po to, aby stać się
kimś innym”; wykrzyczałam w grożące mi błyskami niebo. Odpowiedziało
łoskotem głuchym i tępym, zamilkło.  Wstałam, odwróciłam się na pięcie i
weszłam miękko w moje własne, niedoskonałe, ręcznie szyte życie. Bez
udawania, bez masek, bez min, bez dekoracji. Burza grzmiała, a we mnie
szumiał spokój. Łagodność objęła mnie całą, ucałowała ze mną chłodną
poduszkę, zasnęła.  “Nikt nie rodzi się po to, aby stać się kimś innym” –
krążyło lekko w moich snach i mieszało w myślach. Rano wstałam lekka i
wypoczęta. Wiedziałam, że  „Ja” mi w zupełności wystarczy.