Jaka piękna witryna

Była jak gotycka katedra: zapierała dech
w piersiach. Latami budowała swoją potęgę, kamień po kamieniu, uśmiech
za uśmiechem, delikatne drgania kącików ust, niemarszczone czoło, oczy
jak oceany.  Trzymała się prosto. Plecy były jej szkieletem mocy. Nie
garbiła się nigdy – czasem zdawało jej się, że nawet śpi jak struna – w
idealnym układzie ciała: krąg za kręgiem, z gracją, jak figura z obrazów
dawnych mistrzów.  Codziennie odnawiała fasadę: dbała o nią jak o
najcenniejszy klejnot, polerowała, gładziła, konserwowała.  Mówili, że
zawarła pakiet z diabłem, że sam Mefisto, w czarnej pelerynie skłania
się kiedy widzi ją za zakrętem: schodzi z drogi – nie wiadomo z kim
jeszcze się dogadała. Jej oczy były jak misterne witraże. Wyławiała nimi
zachwyty przechodniów, spojrzenia pełne pożądania i zazdrości. Karmiła
się nimi jak ptak: ziarnko do ziarnka, okruszek za okruszkiem: oceany
oczu lśniły coraz bardziej – wewnętrzne słońce osiągało południki i
wspinało się ku biegunom. Nie myślała o tym co będzie potem. Nie
dopuszczała do siebie myśli czarnych jak kruki, odganiała je jak stara
rajfurka; tylko wtedy, na chwilę, jej niewzruszony spokój zaburzało coś
brzydkiego, coś strasznego – bała się tych momentów i tłukła w złości
lustra.

Kiedyś zachorowała. Na nic zdały się
wymówki i argumenty o tym, że takie rzeczy nie zdarzają się kobietom
pięknym jak gotycka katedra.  Słabość ogarnęła ją całą, zwaliła z nóg,
uderzyła obuchem w samą skroń, zostawiła trwałe ślady. Wtedy zajrzała za
kurtynę. Rzeczywiście była jak gotycka katedra –  te mury, ta siła, ten
kamień;  ale za makietą ścian  ujrzała nie wnętrze świątyni, piękne jak
zewnętrzna skorupa; ale labirynt cienkich jak zapałki patyczków, tył
makiety podparty jak dekoracja – zrozumiała, że wisiała w powietrzu.

 Kiedy przyleciały ptaki, nie odganiała
ich jak zwykle. Pozwoliła usiąść na swoich ramionach jak wieżach,
pozwoliła czochrać swoje włosy, jej plecy tak strzeliste i twarde ugięły
się pod ciężarem, a z oczu jak witraże, popłynęły łzy. Katedra runęła.
Kiedy łzy obeschły, a ptaki smutku odleciały, wstała, rozczesała
splątane myśli, osuszyła twarz i poszła swoją drogą, z daleka od tego
przeklętego miejsca.

Nikt już więcej nie zastawiał się  nad
jej diabelską urodą, nikt więcej nie pożądał jej z taką mocą jak
dawniej.  Mogła marszczyć czoło, nosić nieuczesane myśli, spać wygięta w
łuk; ptaki rozpaczy omijały ją szerokim kołem, a w uszach przestała
dźwięczeć myśl straszna jak zły sen szaleńca: „jaka piękna witryna, jaka
piękna witryna”.