Lato last call

Obudziłam się piąta trzydzieści. Jakiś sen skończył się tak samo nagle jak zaczął, kłębek opowieści urwał się gdzieś w połowie i uciekł  pod łóżko gdzie mieszka kurz i niewypowiedziane jeszcze marzenia.  Powitała mnie gęsta cisza i ciemność. Czy mnie się zdawało, czy jeszcze chwilę temu, tydzień, miesiąc, dwa; przed piątą śpiewały ptaki, słońce wdzierało się za zasłony i obdzierało ze mnie resztki snu?  Czy to nie mechaniczna pomarańcza świtu, nakręcała swoje tryby i wolała głosami świata: “wstawaj, wstawaj, szkoda dnia”? A tu nagle, już, tak szybko, koniec, finito, idzie zima? 

Rozczarowana poczułam, jakbym przespała całe lato. A wczoraj jeszcze było, oj było.

Mam dowody.