W kierunku przeznaczenia

W niektórych tradycjach plemiennych: w
różnych, niezależnych od siebie częściach świata: od Afryki po Nepal i
amazońską dżunglę, istnieją rytuały i wierzenia inicjacyjne związane z
narodzinami człowieka i odkrywaniem jego prawdziwego powołania.

Do dziś
dzień, niektóre ludy wierzą, że człowiek, który nie rozpozna tajemnicy z
jaką przychodzi na świat, może sprowadzić wielkie nieszczęście na
siebie i swoją społeczność. Dlatego z taką starannością i pietyzmem
dokonuje się obrzędów, mających na celu odkrycie tego, co dziecku jest
przeznaczone, jakie talenty ma w zanadrzu i kim może się stać kiedy
dorośnie. Od urodzenia zadaje się mu pytania: „z czym przychodzisz”, „co
czyni cię wyjątkowym”, „co możesz nam od siebie dać”, „czego
potrzebujesz od nas, aby rozwinąć swoje przeznaczenie”?.  

Odpowiedzi na
te pytania i otwarcie drzwi do tajemnicy to źródło błogosławieństwa i
dobra wróżba dla jednostki, której sprawa dotyczy ale i  dla
społeczności, która tego dokona.

Pomyłka…

Dziś dzieci są otoczone mnogością
wyborów: od języków obcych, przez balet i karate: ale czy tak naprawdę
ktokolwiek ich słucha? Mam przed oczami małego chłopca, który z
wypiekami na twarzy odkrywał pianino: badał klawisze, starał się
wyciągnąć jak struna, żeby dosięgnąć nóżką do pedałów, naciskał białe i
czarne, improwizował i cały zapamiętany w tej czynności przybiegał kiedy
tylko mógł, do czarnego pudła, unosił pokrywę, sypał iskrami śmiechu.
Jego tata mówił ciągle, że Młody zostanie piłkarzem jak Messi.

Z niezrozumienia swojej natury rodzi się
wiele nieszczęść; pierwotni ludzie mieli rację.  Człowiek, który stara
się wpasować w schemat, który nie  jest jego, w czynności, które nauczy
się wykonywać poprawnie,  ale nigdy z pasją; prędzej czy później
dochodzi do ściany, której nie przebije, której nie sprosta; a jeśli
nawet to już na pewno nie bez szkody na  swoim ciele i umyśle. Wtłaczamy
się w role i ramy, które nas uwierają przy każdym ruchu; niewielu z nas
natrafia w dzieciństwie czy wczesnej młodości na pytania, które
powinniśmy zadawać sobie do skutku;  w kółko, bez ustanku mieć je w
zanadrzu, aby wyciągnąć w chwili ciszy i spokoju i pozwolić im
wybrzmieć, zaszumieć i zamieszać w głowie. Jaka tajemnica drzemie we
mnie? Jakie gwiazdy świecą na moim niebie?  Co rodzi się w mojej duszy,
kiedy oddaję się miłości, radości, kiedy jestem całym sobą blisko tego
co kocham?  Wreszcie co mnie prawdziwie ożywia?

Prawdziwy rozwój

Dlaczego tak wielu ludzi współcześnie
jest zainteresowanych rozwojem osobistym, warsztatami, jogą, różnymi
formami uzdrawiania i poszerzania świadomości? Dlatego, że w środku
czują, że są na niewłaściwym miejscu. Tęsknią za swoim przeznaczeniem,
które wydaje im się tak absurdalne, tak dalekie, tak często nieznane i
nieokreślone, że pozostaje je porzucić jak niepotrzebny balast: gdzieś
przy drodze, za sobą, bez odwracania się za siebie.

Nie da się siebie ze środka wymazać
gumką myszką. Nie da się. Można zastąpić tęsknotę szumiącym w głowie
trunkiem, można ją zasypać kilogramem cukru albo zabałamucić  sobie w
głowie idealną na pozór miłością. Można się zapamiętać w dobrym i złym,
skutki jednak są zwykle tak samo marne.

Nie ma powrotu do przeszłości. Jeśli nie
dostaliśmy na tacy swojego przeznaczenia, ani nie spotkaliśmy na swojej
drodze mentora, który pomógł nam je odnaleźć, to pozostaje nam wziąć
los w swoje ręce i zaprzestać życia w kłamstwie i ułudzie.  Mistrzowie
mówią, że świat wcale nie potrzebuje kolejnych wirtuozów ani bankierów,
nie cierpi z powodu braku architektów, ani księgowych. Za to brakuje mu
bardzo ludzi żywych. Takich, którzy mylą się i błądzą, czasem idą do
przodu, czasem stoją w miejscu i tracą czas, ale żyją, czują i wiedzą
przynajmniej czego nie szukają. Takich, którzy czują za czym tęsknią,
pozwalają sobie na tę tęsknotę, na cierpienie jeśli trzeba, a nade
wszystko takich, którzy żyją jakąś pasją, spełnieniem, radością.

Pewien Lama, zapytany przez ucznia jak
odnaleźć swoje przeznaczenie powiedział, że trzeba usiąść i czekać aż do
nas przyjdzie; a kiedy ujrzymy je na horyzoncie wyjść mu naprzeciw.
Nawet jeśli życie nie pozwala siedzieć w miejscu; nasz umysł może
pozostać otwarty i czujny, na to czego szuka: może patrzeć i skanować
rzeczywistość , aby wydobyć z niej tę iskrę, która zapali stos, która
rozjaśni ciemność. Szczytem rozpaczy jest już na nic nie czekać, niczego
się nie spodziewać, w nic nie wierzyć. Tęsknota może zapalić się jednak
nagle, nawet w stanie takiej totalnej rozsypki: w wieku lat dwudziestu i
sześćdziesięciu; nigdy, naprawdę nigdy nie jest na nią za późno.