Ja jestem wielkim zwolennikiem afirmacji, lecz nie tych, o ktorych piszesz i o ktorych tak dużo pisze się w przeróżnych poradnikach. Traktuję afirmacje jako symulator przyszłej sytuacji, który pomoże mi sie zachować tak, jakbym chciał jesli ta sytuacja sie wydarzy.

Załóżmy, że latwo złoszczę się na swoje dzieci i chciałbym to zmienić – wyobrażam wiec sobie sytuację, w ktorej dzieci mnie zloszczą i wyobrazam sobie moją pozytywną reakcję, generalnie staram sie przygotować na tę sytuację.

Załóżmy, że masz problem z alkoholem, nie chcesz pić, lecz gdy znajomi cię namawiają, nie potrafisz im odmówić. Wyobrażenie sobie sytuacji, w której namawiają Cię do picia i uczenie sie w myślach odmawiania im, może ułatwić asertywność, gdy juz taka sytuacja sie zdarzy 🙂

Afirmacje – tak. Ale nie te …. po amerykańsku, że się tak wyrażę….
Afirmacja to hymn na swoją cześć i na cześć osiągnięć, planów, wiary i nadziei. To element wzmacniający. Tylko wtedy, gdy jest wiarygodny, daje coś.
Jestem przekonana, że ci, którzy "klepią" bez przekonania, mechanicznie i bezrefleksyjnie, też czują, że nie ma to wartości.
Czasem jednak poprzez wyrobienie sobie nawyku mówienia do siebie dobrze i ładnie, zaczynamy myśleć inaczej i działać inaczej.
Tak więc – afirmacjom mówimy tak. Zresztą samo słowo przecież oznacza potwierdzenie czegoś. Czyli najpierw musi coś istnieć, żeby to wesprzeć, potwierdzać i dać ujrzeć światło dnia.
Byle świadomie i uczciwie. Wobec siebie przede wszystkim :)/ Amen

互動性圖片