Burza a optymizm

W
Warszawie wczoraj przechodziły burze. U mnie nie padało, szare chmury
toczyły się po niebie, grzmoty jak pukanie do drzwi ocierały się o
framugi okien; światło zmieniało natężenie : raz było złociste, w
odcieniu sepii jak ze starej fotografii, raz mroczne i pełne
elektrycznych impulsów jak z klasycznego horroru. Przyroda czekała,
drzewa szumiały złowieszczo, dopytywały się jedno drugiego o zmierzającą
ku nim nawałnicę, tuliły się jak ludzie w oczekiwaniu na nieuniknione.

Burza nie przyszła.

Kiedy
zasypiałam słyszałam jeszcze odchodzące w dal pomruki i cichnące echo
grzmotów. Chłodne powietrze uspokajało przyrodę i kołysało świat do snu.

W naszym
życiu też tak często jest, że wszystko wokół zwiastuje kataklizm,
katastrofę: uginamy plecy i opuszczamy głowę chowając się przed
najgorszym. Tymczasem mimo naszych sino – brunatnych wyobrażeń to zło,
na które całym sobą czekaliśmy nie nadchodzi.

Sztuka
optymizmu to umieć wierzyć, że mimo wszelkich oznak zewnętrznych takich
jak napierający wiatr, szare ołowiane niebo, dzwoniące w uszach grzmoty
i wiszące w powietrzu strugi  deszczu – burza może nas ominąć.

W
przyrodzie tak jak w życiu: kataklizm potrafi w ostatniej minucie
odwrócić swój bieg, zmienić kierunek, zamiast wielkiej mocy pokazać
mała. Nie zawsze nas oszczędzi, ale optymizm to także wiara w to, że
nawet po najgorszej burzy, niebo rozjaśnia się błękitem, noc kołysze do
snu, a dzień zachęca do nowego życia.