Dziesięć kroków do własnej (dobrej!) samooceny

Ponieważ jest to jeden z tematów, który przewija się bardzo często w rozmowach, mailach, obserwacjach, zamieszczam te 10 kroków, które mogą pomóc zrobić porządek z tym, co myślimy sami o sobie. 

Dowiedz się kim jesteś, jaki jesteś, spójrz w lustro, w duszę, nie oceniaj, zobacz się z dystansu, tak jak widz, który obserwuje aktora na scenie. Przymiotniki schowaj do szuflady, zamknij na klucz. 

Zapisz, namaluj, noś w kalendarzu, czytaj, kiedy jest tak sobie, używaj zawsze kiedy potrzebujesz.

Zbadaj ten proces: oceń, czy te upadki muszą być tak bolesne; spróbuj zatrzymać się w połowie drogi. Sprawdź czy jest coś, co można zrobić aby nie lecieć na łeb, na szyję. 

Mierzalne, budowane krok po kroku, wynikające z punktu 1 i 2. Nic tak nie poprawia nam samopoczucia i mniemania o nas samych niż małe i większe sukcesy. Jeśli nam się udaje, choćby zrobić dobre pierogi czy zamknąć ważny projekt, to przecież nie możemy być tacy całkiem beznadziejni, prawda?

Oparte na zaufaniu, szacunku, wzajemnej wymianie. Pamiętaj, że jeżeli coś ci nie służy, przytłacza cię, rani, obciąża, zabija twoją radość życia, to twoim prawem i obowiązkiem wobec siebie jest szukanie wyjścia z sytuacji. Jeśli pozwalasz innym deptać twoje poczucie wartości, nigdy naprawdę go nie zbudujesz. To jak dom, pod którymś ktoś ciągle kopie. Nie można w nim mieszkać. 

Głupcy wszystko wiedzą i błądzą, bo wstydzą się zapytać; mądry, nawet kiedy się zgubi, wie, że istnieją mapy i przewodnicy i to nie grzech nie wiedzieć i szukać drogowskazów. 

Masz do nich prawo tak jak każdy inny. Odmienność nie jest stygmatem, ale miarą człowieczeństwa. Nie ma na ziemi dwóch identycznych osób, każdy z nas jest osobnym wszechświatem. Bronić go, to bronić siebie. Kto to zrobi, jeśli Ty sam tego zaniechasz?

Kiedy jesteś komuś potrzebny, dokładniej widzisz jaką wartość ma twoje życie.

To co robisz i to czego zaniechasz, to jest TWÓJ wybór. Nie spychaj odpowiedzialności za siebie i swoje samopoczucie w przestrzeń i na innych ludzi. W ostatecznym rozrachunku to ty wybierasz i decydujesz co do siebie dopuszczasz i co z tym zrobisz.

Nie gorzej niż o dziecko,  męża, psa czy samochód. Pielęgnuj ciało i duszę, pamiętaj, że to co dajesz sobie, staje się potem także darem dla innych. Z pustego i Salomon nie naleje, dlatego jeśli sam żyjesz w poczuciu deficytu, nie zapewnisz pomyślności nikomu, kto żyje obok ciebie.