Gdziekolwiek pójdziesz

Mamy jako rodzice wielką moc: stwarzania
 dla naszych dzieci świata, który jest albo przyjazny, albo straszny.
Odwaga nie rodzi się w domu strachu, a strach, nie bierze się znikąd.

Maciej Bennewicz na swoim blogu pisze:

– Tak, mamy uczą nas różnych rzeczy. Uczą czego się bać, a czego nie bać. Tatusiowie z resztą także. Uczą nas wszystkiego.-Wszystkiego? Na przykład czego jeszcze? – spytała zaciekawiona.-Jak pracować, jak się uczyć, ale
również czy praca to przyjemność, czy harówka, czy nauka jest przyjemna
czy nie, co jest smaczne, a co nie, co jest dobre, a co złe. Uczą też
jak wpadać w kłopoty, i jak z nich wychodzić, z jakiego powodu się
złościć albo cieszyć. Uczą również tego czy deszcz jest przyjemny, czy
nie i czy burza jest groźna, czy fascynująca – odpowiedziałem.– A czy twoja mama nauczyła ciebie wujciu też jakiegoś strachu? – O tak, bardzo wielu.– Na przykład jakiego wujciu?-Nie pamiętam, zapamiętałem tylko same przyjemne rzeczy – odpowiedziałem.

Dzieci będą takie jak my jesteśmy. Nie
ma w tym cudu, ani złej woli. Dzieci są kalką przez którą widzimy, jaki
świat i jakich ludzi udało nam się  im pokazać; jak obraz życia
odmalować. To wielka przygoda i wielka odpowiedzialność.  Jeśli Twoją
ambicją jest wychować dziecko na dobrego człowieka, sam musisz taki być.
Jeśli chcesz, żeby doznawało w życiu szczęścia i spełnienia; pokaż mu
czym one są. Nie da się spełnić marzeń o szczęściu predestynując swoje
dziecko do tego stanu, a samemu pogrążając się w czarnej jak smoła
obawie. Twoje przekonania będą długo przekonaniami twojego dziecka;
twoje projekcie i nieufność będą mu towarzyszyć dopóty, dopóki nie zdoła
ich sam zmienić albo porzucić. Ten bagaż to bardzo wiele. Może dodawać
skrzydeł, albo być kulą u nogi. Dlatego zamiast bajkami o dyscyplinie i
wychowaniu, zajmij  się raczej sam sobą. Dziecko podąży za tobą i będzie
cię naśladować. Gdziekolwiek pójdziesz.