Gnębione ciało się mści

„Nie lubię moich nóg, gdyby nie te
wystające kości, gdyby nie te małe piersi, biodra jak szafa, skóra w
plamkach, nie mogę zaakceptować tego brzucha, zrobię wszystko, żeby to
zmienić, nie mogę tego pokazać, nikt mnie nie może taką zobaczyć”. 

Coś Wam to przypomina? To opowieść, o naszym ciele. Ta, którą snujemy latami. Nasze części ciała, po kolei, czasem całe, czasem
pokawałkowane i pokatalogowane jak w archiwum –  żyją na banicji. Nie
pokazujemy ich nikomu, z odrazą oglądamy w lustrze, nie dotykamy, nie pielęgnujemy.
Wyrzekamy się ich. 

Bywa też przeciwnie: stajemy się cali tym niechcianym
kawałkiem, obsesyjnie nad nim pracujemy, poszukujemy każdego milimetra
poprawy, dostrzegamy w nanosekundzie objawy pogorszenia, oglądamy pod
mikroskopem, mierzymy, ważymy i notujemy z dokładnością maniaka.  

Oskarżymy gdy przyjdzie dobry moment, rzucimy się sobie samym do gardła,
albo do nogi, jak kto woli. Z dumą będziemy nosić dopiero kiedy bitwę
wygramy –  ale to kiedyś, za rok, za dwa, za dziesięć –  w doskonałości,
która pewnie nigdy nie nadejdzie.

Gnębione ciało się mści. Nie akceptując
nóg –  nie akceptujemy połowy siebie –  jak słusznie zauważa Natalia
Przybysz. Nie kochając brzucha, wyrzekamy się doznań, jakie z niego
płyną. Jak to jest żyć z dziurą po środku? A nasza płciowość? Jak
czerpać przyjemność z intymności, z seksu, kiedy w głębi duszy uważamy,
że to co mamy tam, na dole, jest brudne, brzydkie i najlepiej byłoby
ukryć to gdzieś, w ciemności, gdzie absolutnie nikt nie ma dostępu? 

Bolą mnie kolana. Byłam dla nich
niedobra. Zapomniałam, że noszą mnie całą, a jest co nosić. Kazałam im
biegać, znosić wstrząsy, zapomniałam jak im jest ciężko. Teraz siedzę i
mówię do nich, łagodnie oswajam, głaszczę i proszę o wybaczenie.

Szanujmy nasze ciała, bo niekochane
upomną się o swoje. Przyjdą, staną w kolejce. Tu udo, to w żyłkach i z cellulitem, szepnie nam do ucha : a fuu niegrzeczny. Tu łydka, ta za
duża, niekształtna, zapuka bólem, ścierpnie. Potem pierś, ta za duża, za
mała, kolejka będzie długa  –  rozprawa może trwać latami.  Odegrają
się na nas –  wypiszą rachunki, zapłaczą.

Bez ciała nas nie ma. Życie w eterze,
samą duszą,  jeszcze nie dla nas. I choć to czasem takie trudne,
najlepsze co możemy zrobić, to zaakceptować to co mamy. I pokochać.