Będąc młodą blogerką, całkiem jak w starym słuchowisku o lekarce, byłam idealistką. Idealizm przytrafił mi się wcale nie jako choroba wieku młodzieńczego, ale przyszedł niespodziewanie, wtedy kiedy większość ludzi opuszczają złudzenia.

Może dlatego, że szybko przestałam być dzieckiem i z idealizmem dziecięcym pożegnałam się grubo przed 10 rokiem życia. Przyszedł i odszedł –  dziś myślę, że całe szczęście –  bo tak już chyba musi być.

Dziś już wiem, że rzadko w życiu bywa idealnie. Ludzie chorują, czasem umierają. Dzieci są cudowne, ale nie tak jak w reklamie, a macierzyństwo i rodzicielstwo potrafi czasem boleć jak kopnięcie butem w samą piszczel. Nie ma nic w 100 % przewidywalnego. Ani biznes nie daje gwarancji, ani związki, ani praca, ani nawet pogody nie można zupełnie przewidzieć.

To w co wierzyłam jeszcze 10 lat temu, dziś jest dla mnie zupełną abstrakcją, a przecież to tylko dekada, a nie wiek.

Dlatego jeśli dziś jesteś w miejscu, w którym czujesz, że niespecjalnie warto to wszystko ciągnąć, że życie jest bez sensu, albo zwyczajnie miałkie, to nie poddawaj się temu uczuciu.

Dziś, jutro, tak jak za oknem, może spaść śnieg i wszystko, naprawdę wszystko się zmieni.

“Kiedy mocno pierdolnąłem o ziemię, zauważyłem, że jednak można się podnieść – pisze internetowy poeta R. Damian Castor. Wystarczy tylko zacząć wykreślać wszystko to, co zabija. Ludzi, którzy potrafią zrobić taki rozpierdol w głowie, że człowiek ląduje albo u psychologa, albo szuka mostu. Można jeszcze inaczej przerwać cierpienie, ale trzeba żyć. Jutro może okazać się lepsze.”

I nawet jeśli nie zawsze w to wierzysz, to zwykle tak właśnie jest.

Razu pewnego, w krainie dalekiej chociaż w gruncie rzeczy bliskiej, w czasach wcale nie odległych i wcale nie tak różnych od dzisiejszych, żył pewien król, który widząc, że śmierć zbliża się do niego powoli acz nieuchronnie, wezwał swojego jedynego syna i przekazał mu swój największy skarb: sygnet, w którym można było ukryć coś specjalnego: pukiel włosów ukochanej, lub truciznę dla wroga. Nie miał żadnych życzeń poza jednym: prosił syna, aby ten otworzył sygnet tylko w największym kryzysie, w sytuacji, kiedy nie będzie widział żadnego innego wyjścia, kiedy poczuje, że jest on jedyną deską ratunku. Młody książę obiecał dotrzymać słowa i rzewnie płacząc żegnał swojego odchodzącego ojca.

Minęło kilka lat, młody król rządził mądrze i rozsądnie, a królestwo opływało w łaski. Lada dzień miał mu narodzić się syn –  następca tronu, który jak wierzył, po latach będzie mógł przejąć to, co on sam i jego poprzednicy zbudowali. Los bywa jednak przewrotny i tym razem też pokazał swój czarci pazur. Królowa powiła syna, ale że poród był ciężki i trudny, sama zmarła nazajutrz po nim.

Król zamknął się w swoich komnatach i pogrążył w bezmiernym smutku. Nic nie było w stanie ukoić jego bólu. Niemowlęcy płacz, ani śpiew ptaków, ani nawet najwymyślniejsze sztuczki pałacowych kuglarzy. Czarne chmury wisiały nad królestwem, a doradcy cierpliwie acz zasadniczo poganiali króla, aby ten zajął się sprawami wagi państwowej, a nie wyłącznie swoim bólem. Władcę kusiło, aby sięgnąć po pierścień. W końcu miał on być remedium na cierpienie i strach, w końcu miał przynieść rozwiązanie. Pamiętał jednak słowa swojego ojca, o tym, aby użyć go tylko w ostateczności i czując głęboko w środku, że poradzi sobie z tym kryzysem, pozostawiał klejnot nienaruszony. Czas nie wyleczył ran, ale je zabliźnił. Król nie był już ten sam, ale pomału odzyskał chęć do życia i zajął się na nowo królestwem.

Mówią, że nieszczęścia chodzą parami, a szczęście bywa samotne. Tak było i tym razem. Po kilku latach, królewski syn, duma i pociecha ojca, zapadł na tajemnicza chorobę. Chłopiec marniał w oczach. Medycy robili co mogli, ale byli bezradni. Dziecko zmarło. Król rwał włosy z głowy, ciskał przedmiotami po pałacowych salach, wygrażał niebu i ziemi, targował się z Bogiem i Diabłem, byłby sprzedał własne życie, gdyby miało to wskrzesić chłopca. Ale nic nie odmieniło przeznaczenia. Dziecko odeszło i życie królewskie wraz z nim.

Wszystko straciło sens. Dzień był jak noc, a noc czarna jak otchłań. Król podupadł na zdrowiu, a jak wiadomo na choroby, które rodzą się z ducha, nie ma lekarstwa. Uzdrowienie przychodzi z wnętrza, albo nie przychodzi nigdy. Król przypomniał sobie o pierścieniu i już, już miał go otworzyć, kiedy w głowie zabrzmiał mu głos ojca: “Obiecaj, że użyjesz go tylko wtedy kiedy poczujesz, że nie ma dla Ciebie żadnej nadziei. Obiecaj!”  Serce krwawiło, ale dni mijały. Król wyszedł i z tego.

Kiedy był już stary i wydawało się czara nieszczęść przelała się dawno temu, doszło do rewolucji. Strącono go z tronu, umieszczono w więzieniu, śmierć była blisko. W ciemnościach ujrzał błysk swojego pierścienia. Zrozumiał, że to ten czas. Zrozumiał, że teraz może go otworzyć. Delikatnie ujął go w dłonie i uchylił lekko niebieskie wieczko. W środku nie było nic. Tylko napis. Kilka słów: “Nie martw się. Wszystko minie. To też. “

Cokolwiek Cię dziś spotyka, czegokolwiek się boisz, z czegokolwiek cieszysz, kimkolwiek jesteś: TO TEŻ minie. Ciesz się tą chwilą, bo drugi raz jej nie dostaniesz. Nie trać czasu na zmartwienia, bo być może jutro przyniesie rozwiązanie. Cokolwiek byś nie przedsięwziął: TO I TAK MINIE.