Listy do Mikołaja

Jeśli jakaś historia opowiada o świętach
Bożego Narodzenia, do tego została nakręcona z udziałem połowy
polskiego establishmentu i jest reklamowana mniej więcej co 15 minut we
wszystkich możliwych komercyjnych mediach, to można spodziewać się kiczu
i ulepku o jakości kilograma landrynek. A jednak widza spotyka
niespodzianka; „Listy do M” bo o nich mowa, zaskakują ładnie
skonstruowaną fabułą, wcale nie tandetną grą aktorską; nie są za
słodkie, za świąteczne i nie dźwięczą dzwoneczkami od których boli
głowa. Są po prostu fajne. Wzruszają, trochę bawią, a co najważniejsze
–  przynajmniej dla mnie –   skłaniają do refleksji.

Zaczął się grudzień, nie uciekniemy od
zbliżających się jak torpeda świąt, od łańcuchów, choinek, zielonego
badziewia, złotych gwiazdek i komercyjnych przejawów radości z powodu
Bożego Narodzenia. Planujemy ten czas już teraz, niektórzy w wymiarze
religijnym – w okresie adwentu – inni w wymiarze tradycyjnym –  wszyscy
jednak stawiamy sobie pytania o to jak będą wyglądały nasze święta; co z
nimi zrobić; jak wyjść z nich cało; bez szwanku na duszy i ciele.

Przeżyć święta

Święta jak widać także w „Listy do M” 
to wcale nie taki idylliczny czas. Mierzymy się ze swoją samotnością, z
konfliktami, które żyją w naszych rodzinach i wcale nie znikają zaraz po
tym, jak zabłyśnie pierwsza gwiazdka.  Spotykamy się z oczekiwaniami
naszych najbliższych (bądź w trzech miejscach naraz, jedz bez ustanku,
rób dobrą minę); z przymusem tradycyjnego obchodzenia tych dni, z
wszędobylską manią obdarowywania, z komercyjnym dyktatem kupowania coraz
to więcej i więcej. A tak naprawdę chodzi o to, żeby spotkać się ze
sobą.  Być razem, bez maski, bez miny, bez lustra. To nie często nam się
zdarza.

Poruszyła mnie jedna z historii
opowiedzianych w filmie: dotyczy  bezdzietnej pary, umawiającej się na
wigilijną wieczerzę we własnym salonie, o konkretnej godzinie, przy
nieskazitelnie nakrytym stole, bez uczuć, właściwie to wyłącznie z
ceremoniałem, który jest tak idealny, tak  wyreżyserowany, że aż
straszny.  Gdyby nie cudowny zbieg okoliczności Ci ludzie pozostaliby
zmrożeni, każde w swoim świecie, zupełnie samotni, mimo że obok siebie.
Jak często tak wyglądają święta w polskich rodzinach? Jest karpik, jest
kolęda, jest sianko, tylko nas jakby nie ma.  

Czego sobie życzysz?

Mamy jeszcze czas, żeby napisać nasze
listy do M. Mikołaja, Świętego, Gwiazdora, jakkolwiek go zwał, nieważne
czy wierzycie w niego czy nie. Możemy jeszcze zapytać siebie jak chcemy
spędzić te święta. W czyim towarzystwie, w jaki sposób; czy w rodzinnym
gronie, czy w ciszy, czy przy akompaniamencie kolęd, czy  w samotności i
świętym spokoju, po raz pierwszy w życiu.

Święta są dla nas – a nie my dla świąt. 
Nie bez powodu zdarzają się w dni, które należą do najkrótszych w roku;
w czasie gdy jest ciemno i zimno.  Możemy się w tym świątecznym blasku
ogrzać, możemy się na nowo odnaleźć, znaleźć okazję do szczerej rozmowy,
do załatwienia zaległych spraw – do zatrzymania i wyciszenia – jeśli
tego najbardziej nam potrzeba.

Nie dajmy się zakolorować i omamić. Nie
dajmy się wydoić i ograbić z tego czasu i z pieniędzy. W Bożym
Narodzeniu liczy się najbardziej radość –  i to jej musimy poszukać.
Niech będzie z nami jak lekarstwo na depresję, jak akumulator, który
pomoże ruszyć z miejsca w nowy rok. Tego tak  naprawdę najbardziej nam
wszystkim potrzeba na święta.  

Macie więc już swoje listy do M?  Nie? To do dzieła!