Olga Kersten-Matwin, w “Matkach i córkach”, pisze, że relacja ta jest bardzo paradoksalna. Zakłada wielką bliskość, ale z upływem czasu, także potrzebę ogromnej wolności. Matka, któregoś dnia, musi pozwolić dziecku dorosnąć. Podejmować własne decyzje, popełniać błędy, ponosić zyski i koszty niezależności. Bez tego nie będzie relacji, bez tego nie sposób mówić o prawdziwej dorosłości.

Najbardziej irytujące dla córek i pewnie także dla matek, są wzajemne ocenianie, stosowanie manipulacji, gra na emocjach, ingerencje w życie rodzinne i wychowanie dzieci. Tylko 14 % ankietowanych deklaruje, że wszystko w relacji z mamą jest ok. i ewentualne konflikty rozwiązywane są na bieżąco.

Gdy jest dobrze…

“Moja Mama jest moją najlepszą Przyjaciółką, wielkim wsparciem i opoka. Jedyne co mogłybyśmy zmienić to pozwolenie mi na całkowite uniezależnienie się. 

Mama jest moja najlepsza przyjaciółką (tak naprawdę jedyną bo reszta to tylko koleżanki, z którymi nie chce wchodzić w bardziej zażyłe relacje). Niezależnie od tego jaką decyzję podejmuję ona mnie wspiera. Nie narzuca mi swojego zdania. (…). Mam 2 synów i czuje niedosyt bo nie mam córki, a chciałabym mieć z nią taką relację jak ja z moja mama. (…)

Chciałabym być dla swoich dzieci taką mamą jaką moja jest dla mnie, ot tyle 🙂

Zawsze mówiłam że ją kocham najbardziej na świecie. Słowo “mama” zawsze było dla mnie najpiękniejszym słowem na świecie. Odkąd sama zostałam Mamą, nabrało ono dla mnie głębszego sensu, znaczenia. Mój pierwszy dzień Mamy przepłakałam – z radości. Że jestem Mamą, i że mam Mamę. Najcudowniejszą i Najukochańszą na świecie. Jetem wdzięczna losowi, że dał mi córkę – dla której staram się być Dobrą Mamą – chcę żeby kiedyś poczuła to co czuje Mama obchodząc swój pierwszy Dzień Mamy – szczęście, radość, wdzięczność i ogromną miłość, nieporównywalną z żadną inną. Dla mnie relacja Matka – Córka jest jedną z piękniejszych jakie mam w swoim życiu. Mojej Mamie dziękuję za wszystko, za każdą chwilę jaką mi poświęca, za każdą ciepłą myśl, którą zawsze telepatycznie czuję, za każde słowo, gest, uśmiech czy łzę.”

Gdy jest źle…

“Brakowało mi mojej mamy która była nieobecna w moim życiu. Nieobecna w sensie wychowania, bycia ze mną, odbierania mnie ze szkoły, o czytaniu książki, spacerach, wspólnych rozmowach nie wspomnę. Mieszkałyśmy razem ale jakby w ogóle jej nie było.

Nigdy nie była dla mnie przykładem, rujnowała mi psychikę opowieściami o złym ojcu, kiedy byłam jeszcze bardzo mała. Była zawsze negatywnie nastawiona, zawsze kazała się wszystkim leczyć psychicznie.

Mama od zawsze chciała układać mi życie. Wysłała mnie na studia, z których mnie wyrzucono. O moim dziecku powiedziała, że jest “chyba nienormalne”. Cały czas uważa, że źle karmię, źle wychowuje i źle opiekuję się dziećmi. Nigdy w życiu mnie nie doceniła. “

“Moja mama, to toksyczna mama. Nie szanuje moich granic, nie respektuje moich decyzji, nigdy nie dorosła, chociaż uważa, że jest idealna, najmądrzejsza, najlepiej zna życie i ma prawo narzucać wszystkim swój punkt widzenia. Nie da się z nią rozmawiać. Zawsze dąży do konfrontacji, zna tylko życie w stanie kłótni, nie akceptuje stanów pośrednich”  

Jednak nie zawsze się da. Wynika to przede wszystkim z jednego, oczywistego faktu: do relacji, tak jak do tanga, trzeba dwojga.

Jeśli nie ma współpracy, jeśli nie ma dobrej woli z obu stron, nie sposób się porozumieć. Można chcieć za dwoje, ale nie można się zmienić za dwoje.

Clarissa Pinkola Estees, pisze, że niektóre kobiety, pozostają dziewczynkami na zawsze. Nie jest ważne czy mają lat 30 czy 70. Dziewczynki są niedojrzałe, nie potrafią brać odpowiedzialności za to co robią i mówią, bywa że są skrzywdzone, niedoopiekowane przez własną mamę i wchodząc w dorosłe życie i dorosłe role, dalej zachowują się jak zranione, obrażone na świat dzieci. Nie są w stanie dać oparcia własnym dzieciom. Chętnie by się na nich wsparły. Oddały im trochę tego z czym sobie same nie radzą. Tu nie ma mowy o bezwarunkowej miłości i oparciu.  Nie da się podzielić tym, czego się po prostu nie ma. 

Niestety, psychologowie potwierdzają, że im “gorsza” (trudniejsza) była matka, tym mocniej jest obecna w przeżyciach i myślach dziecka.  Bywa to obecność trudna i niszcząca.

To trudne, ale trzeba  sobie z tym poradzić –  jest to niezbędny element dorastania i dojrzałości. Jest to także warunek pójścia w rozwoju dalej, poza krąg skrzywdzenia, pretensji i wzajemnego ranienia się. Trzeba to przeboleć, przepracować, uznać że zdarzyło się tak z niczyjej winy, bo po prostu tak czasem układa się życie.   Jeśli się tym nie zajmiemy, będziemy biegać po świecie próbując skompensować sobie to, czego nie dostałyśmy w relacji z mamą. Jest do bieg daremny, bo nigdy już nie będziemy mieć lat trzy czy dwanaście, nigdy już nie zdołamy wrócić do łona, w którym kochano nas za mało albo za bardzo. Za frustrację i wieczną walkę o to, czego nie można odzyskać, płaci się nieraz wysoką cenę.

By VISIT ST. Pete/Clearwater

Podaj dalej, nie podawaj

Zmień siebie