Wydawnictwo Relacja
Mamuniu, mamuniu, chodź za mną – zawołała Amelka, kiedy weszliśmy do przedszkolnego ogrodu, w czasie rodzinnej imprezy. – Chodź tutaj – mówiła szeptem prowadząc mnie pod płot, prosto w krzaki – Tu jest taki malutki lasek. Rosną tu malutkie drzewka. Tu się zaczyna, a tu kończy – Patrz! – powiedziała drżąca i teatralnie przejęta. Miniaturowa dżungla składała się z dwóch czy trzech krzaczków w otoczeniu jednego lub dwóch dostojnych drzew – ale to one sprawiły, że ten zwykły parkan, malutki zakątek pod płotem, zmienił się dla mojego dziecka w las z bajki, o którym szepcze się mamie w pełnej przejęcia konspiracji.
Byłam świeżo po lekturze “Ostatniego dziecka lasu”, Richarda Louv i to małe zdarzenie, otuliło mnie radością i nadzieją. Że jeszcze nie wszystko stracone.
Louve, który jest amerykańskim dziennikarzem, doradcą Fundacji Forda, pisze, że zespół deficytu natury, jest naszą ceną, którą płacimy za odwrócenie się od świata przyrody. Czym skutkuje? Otępieniem zmysłów ( nie pamiętamy już do czego służył nam pierwotnie nos, ręce czy nogi, jesteśmy mniej wrażliwi na to czego doświadczamy), niedoborem uwagi, problemami z koncentracją, częstszym występowaniem chorób fizycznych i psychicznych. Niedobór kontaktów ze światem zmysłowym, z tym co nas otacza, pośrednio wpływa na nasze życie we wszystkich jego obszarach. Zmienia zachowania ludzi, którzy nie potrafią odreagować stresu, sposób planowania przestrzeni miejskiej ( po co tracić cenne miejskie metry na parki i skwerki, kiedy zmieści się nam jeszcze jeden blok?), przyczynia się do wzrostu przestępczości w miastach i poziomu niezadowolenia z życia ( także depresji) u mieszkańców molochów, z których nie bardzo jest gdzie uciec.
A kiedyś..
Ile czasu spędzaliśmy na dworze, kiedy byliśmy mali? Ile dziś spędzają nasze pociechy? Jaka jest jakość tego naturalnego kontaktu? Czy jest w nim miejsce na nieskrepowane odkrywanie, na zabawę bez narzuconych schematów, na ubrudzenie się, dotknięcie drzewa, ziemi, grzebanie patykiem w błocie? Coś jest nie tak…
Człowiek, cokolwiek by o nim pisać i mówić, nie został stworzony do życia w zamknięciu, do oddychania powietrzem z klimatyzatora i jedzenia pożywienia z mikrofalówki. Nie hoduje się nas pod kloszem z plastiku. Dlaczego więc, tak często chcemy tak żyć? Czemu boimy się dać prawdziwe życie naszym dzieciom? Czy ten strach przed zagrożeniem, przed naturą, przed światem, który nas otacza, to nie pewien spisek, złudzenie, stworzone po to, aby sprzedać więcej, osiagnać więcej i uzależnić nas od tego, co potem wydaje się być nam niezbędne, a nie jest i nigdy nie było? Co zrobisz ze swoim deficytem? Zakopiesz w kącie, wyciszysz jak natrętną komórkę, a może po prostu, pójdziesz na spacer do lasu? Kontakt z naturą jest prosty, nie wymaga gadżetów, nie trzeba go sobie umawiać miesiąc do przodu. Wystarczy iść. Ona czeka. Codziennie.
Co z tym zrobisz?
11 komentarzy
A do jakiego życia został stworzony człowiek, bo ja się w tym gubię.
Mieliśmy kiedyś naturę, to nam to nie odpowiadało, mamy cywilizację ze wszystkimi jej konsekwencjami i wcale na dobre to nam nie wychodzi.
no chyba nie do życia " w szklarni" wielkiego miasta;) Równowaga głupcze chciałoby się sparafrazować pewnego amerykańskiego prezydenta;)
Problem w tym, że człowiek nie potrafi zachować równowagi. Ja na przykład jak ryba w wodzie czuję się w naprawdę wielkim mieście, anonimowo, bezpiecznie – paradoks taki?
Ale jak kilkanaście lat temu mieszkałam w miejscu bez zieleni w zasięgu wzroku, to fizycznie czułam jej brak. Chociaż niby jakaś tam trawka była.
Więc się całe życie zastanawiam, gdzie bym zamieszkała na stałe, gdybym miała wybór. I nie wiem. Całe szczęście, że nie mam wyboru, a mieszkam w nie najgorszym miejscu:).
Podpisuję się pod tym postem całą sobą. Po raz kolejny doceniam mieszkanie na tzw wygnajewie, mimo wszystkich niedogodności, jakie się z tym wiążą. Pozdrawiam przesyłając co nieco wiosennego wiejskiego powietrza:)
Ja miałam takie "naturalne dzieciństwo" – wychowywałam się na wsi. Całe dnie spędzone na dworze, często bez względu na pogodę, brodzenie po kałużach, wyprawy w miejsca oddalone od domostw, gdzie przeżywaliśmy przygody, które do tej pory pamiętam. Ten post pozwolił mi się cofnąć myślami w tamte szczęśliwe czasy. Teraz kiedy przyjeżdżam na wieś, widzę, że wszystko się zmieniło i tam matki próbują trzymać dzieciaki pod szklanym kloszem – już nie ma biegania po kałużach 😉
Spotkałam dziś lochę z małymi. W mieście. W rezerwacie. Biegając. Taka niespodzianka 🙂
Gdyby 30-50 lat temu dla dzieci były dostępne takie urządzenia elektroniczne jak teraz, to sądzę, że byłyby one nimi równie zafascynowane jak współczesne. /dzierzba
Nie chodzi o to, aby ich nie używać wcale, ale o to by pokazać także alternatywę. Elektroniczny świat nie jest całym światem.
Codziennie jestem w lesie. Co weekend jestem na wsi. Bez tego się duszę w mieście.
互動性文字
全「身」趨勢！LSD真空無痛技術，無需使用冷凍啫喱，比傳統激光脫毛更安全，更舒適，更快捷。腿部背部永久脫毛，只需15分鐘！最快激光脫毛科技 配以22x35mm 及 9x9mm 治療機頭，比其他品牌之24mm為大，覆蓋肌膚範圍更廣。 因而更能縮短療程時間及次數。專為亞洲皮膚而設 因應不同膚色設定不同能量，無論膚色較深或較白均適用 最舒適及最有效的激光脫毛體驗 (與755nm及1064nm作比較) 設真空脫毛技術 LUMENIS LightSheer® Desire 激光脫毛儀備有真空脫毛技術，令激光能量更集中聚焦，達至更快及更有效之療程效果。