Brak witaminy “n”

Platon przedstawiał ludzką codzienność
poprzez metaforę jaskini, w której siedzą uwięzieni, skuci łańcuchami
ludzie. Wpatrują się oni w ścianę, na której tańczą cienie
rzeczywistości. Te mary i odbicia, to dla nich wszystko co istnieje; nie
znają innego świata, nie widzą nic więcej, nie przeczuwają nawet, że
umyka im praktycznie całe spektrum wiedzy i możliwości jakie daje życie. 

 Dziś, my wszyscy, jesteśmy po trosze takimi ludźmi; zwłaszcza jeżeli
żyjemy życiem wielkomiejskim, z dala od natury, w świecie samochodów,
biurowców i zamkniętych na klucz osiedli z betonu. Wystarczy wsiąść do
podmiejskiego pociągu, albo jeszcze lepiej  metra i popatrzeć: ludzie
zagłębieni w ekranach komórek, w książkach, gazetach, patrzący we własne
buty.  Potem praca: 8 godzin hipnozy przed ekranem komputera. Następnie
znów podróż; trans telewizyjny, sen i tak w kółko. Widzimy chyba nawet
mniej niż Ci nieszczęśnicy z jaskini. Nawet cienie życia umykają naszej
uwadze: świat jaki obserwujemy kurczy się do wiecznie tych samych
bodźców, tępi naszą wrażliwość, ogranicza.

Badania dowodzą, że trwałe,
systematyczne bombardowanie mózgu milionami bitów informacji i ciągła
hiperstymulacja; dźwiękiem, obrazem, szumem, rozmową, informacyjnym
chaosem, który otacza nas ze wszystkich stron prowadzi do stanu trwałej,
niepełnej uwagi. 

Nasze zmęczone umysły przestają dostrzegać
docierające do nich bodźce, zmysły zaczynają się stępiać, pewne wrodzone
umiejętności zanikać, a człowiek, sam w sobie robi się coraz bardziej
głuchy na siebie i otaczający go świat.

Richard Louv, amerykański pisarz opisał
na podstawie poczynionych obserwacji jednostkę chorobową, która określa
mianem  „zespołu deficytu natury”.  

Przejawi się on zanikającą
świadomością, trudnością w koncentracji, osłabioną, prawie do zaniku
zdolnością do odnajdywania sensu w przejawach życia, które nas otacza. 

Współczesny człowiek oderwał się od
natury tak bardzo, że często już sam nie wie jak ona wygląda. Odpoczywa
dwa tygodnie w roku, ale nawet wtedy boi się zamknięcia w głuszy i
ciszy, która może go osaczyć i wybiera pełne tłumu kurorty, gdzie
zewsząd dochodzi muzyka, przejścia na plaże wylane są betonem, a o
prawdziwej przyrodzie nie ma od dawna mowy.  Człowiek z miasta nie
słyszy i nie widzi tego co dla ludzi pierwotnych było oczywiste. W 2004 
roku, tuż przed tsunami w Indiach, cała pierwotna ludność, głównie z
jednego plemienia, uciekła z wybrzeża razem ze zwierzętami. Pozostali,
Ci teoretycznie wyposażeni lepiej, mądrzejsi, bardziej doświadczeni i
uważni; zostali. Do nich natura nie mówi; oni jej nie słyszą.

Wszyscy mamy braki witaminy „N”, chyba
szczególnie po zimie, która w mieście jest szara, brzydka i skłania do
przemykania w cieniu, byle szybciej do domu, pracy. Idzie wiosna, jest
więc nadzieja, że będzie szansa nadrobić te niedobory, odpocząć, oswoić
na nowo zmysły, wyciszyć buczący jak agregat świat i przypomnieć sobie
skąd jesteśmy.

Dwadzieścia minut patrzenia na zieleń,
obniża poziom kortyzolu –  hormonu stresu w ślinie o prawie 15 %. Nie
trzeba jechać po to do amazońskiej dżungli. Wystarczy poszukać ciszy – 
drzewa, otworzyć szeroko oczy i pozwolić, żeby słońce i pierwsze
wiosenne drobinki światła odnowiły nasze myśli, wniknęły z tlenem do
każdej komórki ciała, dały odprężenie i nadzieję.

Zapowiada się piękny weekend.

Inspiracje: Więcej o Witaminie “N” i powrocie do natury w nowym numerze “Coachingu”