Samo życie

W młodości
marzył o aktorstwie; teraz ćwiczył się w roli życia. Nigdy nie
tęsknił za bliskością i uznawał to za dar losu i swoją największą zaletę. Żył
jak chciał i to mu wystarczało. Nie przewijał, nie układał się, nie zawierał
sojuszy, nie chadzał do terapeuty. Związki wszystko komplikują – mawiał. Po co
to komu; te kłopoty na własne życzenie, te fochy i odchodzące wody. Brzydził
się tym jak brudną ścierką, pilnował się bardzo, żeby nawet nie dotknąć. 

Miał
pieniądze, miał władzę, dni jak linijka, godziny ułożone w terminarzu. Dom, o który dbała pani X.  Dwa razy w tygodniu sprzątanie i prasowanie;
koszule w garderobie, pralka opróżniona, nieskazitelny porządek i elegancka
muzyka. Życie wykrochmalone jak kołnierzyk; zapięte spinką w kolorze ochry. 

One
przychodziły i odchodziły, zwabione jego manierami, gładką skórą, lekkim
zarostem i nowym bmw w kolorze stali. Zwykle nie opierały się długo. Złapane w mocne
sidła oddawały się mu z przekonaniem, że oto spotkały tego na którego
czekały. Wierzyły, że Los się odwrócił, a uśmiech szczęścia zaświecił złotym zębem. Zawsze
były piękne, zawsze młode. Wybierał takie, których nie trzeba się wstydzić w
towarzystwie. Zabierał na wakacje, zapraszał na weekend; odprężał się przy nich
i odradzał. 

To było
pewnej nocy. Był sam.  Narzeczona sezonu została odstawiona na boczny tor, kolejnej
jeszcze nie znalazł. Obudził się i poczuł jak wnętrzności palą go żywym ogniem;
jak serce staje w pół drogi, jak ktoś odcina mu tlen, opuszcza zasłony. Poczuł, że  umiera. Obudził się o świcie: żył. Leżał na podłodze w kałuży swoich
własnych odchodów, skostniały z zimna, oniemiały ze strachu; ledwo żywy ze
zdziwienia.  Wezwał pomoc, z trudem
sięgając po telefon.  W szpitalu spędził
miesiąc. Kiedy wyszedł –  sprzedał dom, auto, spieniężył firmę i to na co
pracował całe życie. Wyjechał.

Kpili, że
zwariował.

Co z nim
się stało? Jak żył, co zrobił? 
Mówią, że wyjechał daleko, inni, że mieszka pod miastem. Nie chodzi na
bankiety, nie farbuje włosów, pięćdziesiątka stuknęła mu niespodziewanie i nie
zrobiła na nim wrażenia. Napisał listy do wszystkich kobiet, które skrzywdził.
Przeprosił. Którejś nocy, na stacji, spotkał Ją i  zanim dostrzegł jej kolor oczu, już wiedział,
że się zakochał. 

Same banały powiecie. 
Tak, banały, od których bolą zęby. Proste, zwykłe życie. Miłość, radość i
spokój.

Znalazł
to, czego nawet nie szukał.