Wrócić do strumienia

Wyobraźcie sobie siedmiolatka, który cudem ratuje się przed śmiercią. Ucieka z rąk oprawców, tuła się, zostaje ocalony wbrew logice i realnym szansom –  i wyrasta na dorosłego, który wspiera innych w ich walce z traumą, której doświadczyli w dzieciństwie lub na innym etapie życia. Tym ex -siedmiolatkiem jest francuski psychiatra i neurolog Boris Cyrulnik, który wracając po latach do swoich wojennych wspomnień, udowadnia, że nawet najbardziej poranione dziecko może odzyskać władzę nad swoim życiem  i znaleźć we własnych doświadczeniach siłę do tego, aby mierzyć się z losem.

W obliczu traumy, pojawia się ból, pojawia się także często zaprzeczenie, albo próba zamaskowania tego, co się przydarzyło. Czujemy się jak wyrzuceni  ze strumienia życia, albo przeciwnie, walczymy o każdy oddech jak ktoś kto wpadł do wody, a nie umie pływać.  

Nie udawaj, że nie boli. Tłumienie emocji szkodzi. 

Jeśli trudne doświadczenia przykryjemy maską z napisem ” nic się nie stało”, “po co robić wielkie hallo ze swojego bólu” , “co było to było”, jeśli nie dość łez wylejemy nad sobą i swoim losem; to trudno będzie nam pójść naprzód i uporać się z tym co nas spotkało. Aby doświadczyć sił rezyliencji (termin oznacza zdolność jednostki do uruchomienia mechanizmów obronnych i do uczynienia z sytuacji trudnej źródła siły ), należy skonfrontować się ze swoim bólem i zranieniem i dopiero w obliczu tej konfrontacji, zapytać samego siebie, co można dalej zrobić z własnym życiem. Jeśli wpadłeś do wody –  to musisz nauczyć się pływać i zachować spokój. Wypatrywać czegoś, czego można się uchwycić, szukać kogoś, kto przyniesie ratunek, ale przede wszystkim, szukać oparcia, suchej wyspy, na której można się schronić i odzyskać siły. 

Dziecko, które przeszło przez trudne doświadczenia, może się do nich odwoływać przez całe dorosłe życie. Nie z pozycji ofiary, czy kogoś komu się nie udało; ale zupełnie przeciwnie; z perspektywy bohatera, który przeszedł przez ciężkie potyczki, więc teraz już wie, że nie ma takich tarapatów, z których nie można się wydostać. 

Cyrulnik powtarza, że nawet dzieci, które nie mają nic, “mogą odzyskać skrzydła”. Rzecz jasna, nie zrobią tego same –  ale ich trudne doświadczenia mogą się stać ziarenkiem piasku, które uwiera tak, że formuje się drogocenna perła. 

Siły życia –  korzystaj!

Oczywiście lepiej mieć szczęśliwe dzieciństwo, lepiej zapewnić takie swoim własnym dzieciom, ale jeśli było inaczej, to nikt już nie sprawi, że przeszłość zniknie, czy zamieni się w idylliczny obrazek. Aby iść dalej –  czerpać z życia i dawać coś od siebie, trzeba przeboleć to co pozostało do przebolenia. Potem rozejrzeć się wokół siebie, opatrzyć rany i iść dalej. 

Siły, które w nas drzemią są potężne i niezawodne. Nawet jeśli ich od razu nie widać, wystarczy pozwolić im działać w naszym imieniu. Nie zaprzeczać, nie usztywniać się, nie kwestionować i jednocześnie być otwartym na życie. Cokolwiek się zdarzyło, ktokolwiek nam oberwał skrzydła; ciągle możemy nauczyć się latać i mocno stanąć na własnych, silnych nogach. 

Strumień płynie dalej, rzeka życia nie wyschła.

Korzystałam z : “Dziecko w strumieniu” – B.Kuchta – “Zwierciadło” 3/2013