Dwa ważne pytania

Jakiś
czas temu na pewnym forum pojawiło się pytanie o to co uczestnicy forum
zrobiliby ze swoim życiem, gdyby nie musieli nigdy więcej pracować
zarobkowo.  Autor wątku przedstawił sytuację, w której wygrywamy lub
dziedziczymy sporą sumę pieniędzy –  nie miliardy dolarów na helikopter i
ferrari, ale kwotę, która podzielona na transze daje dobrą, sutą pensję
do końca życia. Istnieli tacy, którzy chcieli więcej i pragnęli
pracować dalej aby zabezpieczać sobie dodatkowe potrzeby, a także tacy,
którzy tak kochali swoją pracę, że wykonywaliby ją dalej nawet bez
wynagrodzenia i przymusu zarobienia na życie ( szczęściarze!). Inni
pisali o tym, że zaczęliby spełniać swoje małe codzienne marzenia: te
bardzo z pozoru proste:  o życiu w jakimś ciepłym łagodnym miejscu, o
domu na wsi, ogródku z różami, pisaniu książek, haftowaniu obrusów,
szyciu ubrań, pieczeniu chleba. Kolejna grupa wybierała się w podróż
dookoła świata. Widziała się na tarasie kafejki w Paryżu lub Toronto,
popijających dobrą leniwą kawę w środowe przedpołudnie. Nie za wcześnie,
nie za późno; tak gdzieś o 10 może 11, kiedy dzień już się rozpędził,
ale nie myśli jeszcze o tym aby zwolnić. Croissant smakowałby
świeżością, a powietrze byłoby krystaliczne, lub przeciwnie; znużone
szarością i dymami miasta.  

Historii
było dużo. O życiu bliżej rodziny, o przygodach, o braku zobowiązań i
seksie w Tajlandii, ale także o zamknięciu w klasztorze, z dala od
ludzi, na miesiąc , dwa, rok – słowem  o nowym lepszym życiu.

Zabawne,
że bardzo podobne odpowiedzi uzyskuje się przeważnie na inne ważne i
możliwe życiowe pytanie. Co byś zrobił, jeśli dowiedziałbyś się, że
pozostał Ci ostatni miesiąc, rok życia?

Nagle,
w obliczu nieuniknionego końca, zaczynamy przypominać sobie o
marzeniach, o tym jak chcielibyśmy żyć i co jest dla nas na prawdę
ważne. O tym, czego nie sposób zlekceważyć i pozostawić za sobą na 
odległą przyszłość.   

Cohelo
napisał, że „istnieją dwa powody, które nie pozwalają ludziom spełnić
swoich marzeń. Najczęściej po prostu uważają je za nierealne. A czasem
na skutek nagłej zmiany losu pojmują, że spełnienie marzeń staje się
możliwe w chwili, gdy się tego najmniej spodziewają. Wtedy jednak budzi
się w nich strach przed wejściem na ścieżkę, która prowadzi w nieznane,
strach przed życiem rzucającym nowe wyzwania, strach przed utratą na
zawsze tego, do czego przywykli”.

To
prawda. Większość decyzji jakie podejmujemy w naszym życiu; ma za
zadanie utrzymanie stanu rzeczy, który znamy-  nawet jeśli w głębi duszy
go nienawidzimy. Strach przed nowym, jest jeszcze silniejszy niż strach
przed porażką, który każdy z nas nosi w sercu. Opuszczenie strefy
komfortu boli. Nawet jeśli prowadzi do zmian na lepsze. Do kompletu
można by jeszcze dodać strach przed śmiesznością, przed oryginalnym
własnym życiem, no i strach przed oceną innych: bo w gruncie rzeczy
wolimy żyć tak, aby się innym podobać.

Czekanie
na to, że nasze życie zacznie wyglądać inaczej bez naszej pracy i
czynnego udziału; jest jak siedzenie w oknie w upalny dzień i czekanie
na burzę. Niby grzmi, niby wieje, wszystkie znaki na niebie i na ziemi
wskazują na to, że przyjdzie, a przecież czasem nas omija. Potrzebujemy
ożywczego deszczu, a boimy się wystawić głowę poza nasz parapet.

Ludzie
czekają ze spełnieniem siebie na lepszy moment. Albo na cud. Tylko, że
cuda dzieją się zwykle gdzieś daleko stąd, a momenty wyczerpują się jak
ziarnka piasku w klepsydrze. Odchodzą i budzą się z każdym zachodem i
wschodem słońca.

Nie ma czasu do stracenia.